In de serie Terra incognita koppelt het Amsterdamse Grachtenfestival jonge musici aan collega’s die al langer meedraaien. Mezzosopraan Rosanne van Sandwijk ontmoette in de wintertuin van Krasnapolsky een ensemble van de Nederlandse Bachvereniging en dat leidde tot mooie, transparante muziek.

Het zal wel toeval zijn, maar net voordat mezzo Rosanne van Sandwijk naar het Duitse Kiel vertrekt, staat er zowel lied als opera op haar lessenaar tijdens het Grachtenfestival. Van Sandwijk is vanaf dit najaar in vaste dienst bij het Theater Kiel, waar ze deel zal uitmaken van het operaensemble van zo’n vijftien zangers.

Van kleinere rollen in grote producties en grote rollen in kleine producties naar grote rollen in grote producties, dat zal wel de winst zijn die een overstap naar Duitsland oplevert voor Van Sandwijk. Haar talent voor opera krijgt zo alle kans zich verder te ontwikkelen en ze zal er, gezien haar uitgesproken liefde voor het lied, wel voor zorgen dat ook dat aandacht blijft krijgen.

Leuk voor haar, pech voor het Nederlandse publiek, dat deze zomer nog eens kan ervaren dat Rosanne van Sandwijk veelzijdig is, vocaal, maar ook in haar voordracht. Tijdens haar optreden in de wintertuin van het Krasnapolsky-hotel was ze zowel een beetje zwijmelend verliefd als furieus kwaad op de geliefde.

In het repertoire dat ze begeleid door een ensemble van de Nederlandse Bachvereniging zong, was er geen ruimte om die emoties er voluit uit te gooien. Maar met haar stem en met een aanzienlijk arsenaal aan gezichtsuitdrukkingen was er voldoende expressie om als luisteraar en kijker precies te weten waar de vrouw op het podium het over had.

Rosanne van Sandwijk viel dankzij het Terra incognita-concept in de veilige handen van musici van de Bachvereniging. Vooral doorgewinterde begeleiders als Lucia Swarts op cello en Siebe Henstra op klavecimbel moeten door de jaren al honderden vocalisten voor hun neus hebben gehad. Hun transparante manier van spelen, gevolg van duidelijke opvattingen over hoe je oude muziek laat klinken, mengde prima met de manier van zingen van Van Sandwijk. De mezzo is in staat expressie en effect te geven in wat ze zingt zonder daarin gemaniëreerd te worden.

De wintertuin van Kras heeft marmer op de vloer, een spiegelwand en staal in de constructie van het dak en dat leidt tot een akoestiek die zonder te galmen ruimte geeft voor stem en instrumenten en een primaire klank oplevert waarin deze bezetting uitstekend tot zijn recht kwam.

Twee cantates van Vivaldi stonden op het programma in het eerste deel, korte werken waarin enige virtuositeit van de zangeres gewenst is. Vooral het eerste, Vengo a vol, zat vol snelle loopjes en die haalde de mezzo allemaal, met dank aan een slimme dosering van de ademhaling en ongetwijfeld heel veel studeren.

In het tweede deel van het concert schoof de tijdlijn pakweg 60 jaar op. Van barokke naar klassieke kleuren, van Vivaldi naar Joseph Haydn. Die schreef een cantate op het verhaal van Ariadne op Naxos. De zangeres legde voor ze begon het verhaal nog even kort uit – niet onhandig, want het programmablad bood geen teksten – en stapte toen op de trein van emoties, van echte liefde en verwachting tot ontsteltenis en grote, boze, onbegrensde woede.

In de zaal kwam dat er prima uit, maar wie de komende tijd de kans heeft de opname van het concert op Cultura24 terug te zien, neemt ook nog het voordeel mee van de close ups van het gezicht van Rosanne van Sandwijk.

Van Sandwijk zou deze week nog de Grachtenfestivalprijs kunnen winnen (maar het kunnen ook Martijn Cornet, het Berlage Saxophone Quartet, Remy van Kesteren of het Ragazze Kwartet worden) en staat vanaf 21 augustus nog acht keer in de opera The Bear van William Walton, die wordt uitgevoerd in Museum van Loon.

In september zingt Van Sandwijk de rol van Hänsel in Kiel, maar in oktober is ze even terug in Nederland voor een tournee met het Orkest van de 18e Eeuw. Onder leiding van Ed Spanjaard brengt het orkest de opera Così fan tutte van Mozart in een semiconcertante uitvoering. Rosanne van Sandwijk zingt daarin de rol van Dorabella.