BuitenlandFeatured

Jubel voor Domingo’s Boccanegra in Milaan

Een bezoek aan het Teatro alla Scala in Milaan is altijd een buitengewone belevenis. Er zijn weinig operahuizen waarin eeuwen glansrijke operageschiedenis zo blijvend aanwezig zijn. Geheel in de geest van dat grote verleden presenteerde het huis deze maand een herneming van Verdi’s Simon Boccanegra, met in de titelrol niemand minder dan de legendarische Plácido Domingo.

Simon Boccanegra - Brescia Amisano – Teatro alla Scala 1
Plácido Domingo als Simon Boccanegra (foto: Brescia/Amisano – Teatro alla Scala).

Plácido Domingo maakte een paar jaar geleden met de partij van Simon Boccanegra zijn ‘fach’-overgang van tenor naar bariton. Op donderdag 13 november bewees hij nog altijd in vocale topvorm te zijn en sleepte hij het publiek van begin af aan mee in een ontroerende voorstelling.

Hoewel de grote zanger voor mij altijd nog meer tenor dan bariton is, was het fascinerend om te horen met hoeveel gemak hij van iedere noot van zijn veeleisende partij een belevenis wist te maken. Daarbij klonk zijn stem continu fris en in de hoogte extra stralend, en wist hij met zijn onmiskenbare eigen timbre een persoonlijk, uniek stempel op zijn vertolking te drukken.

Ook theatraal ging Domingo geheel op in de op hem toegesneden enscenering. Met volledige overgave gaf hij de ontwikkeling van jonge zeerover tot stervende Doge geloofwaardig en ontroerend gestalte. Zo werd Boccanegra’s centrale uitspraak ‘Plebe! Patrizi!’ in de finale van de eerste akte een onvergetelijk hoogtepunt.

Zo veel vocale en theatrale présence maakte het de andere zangers niet gemakkelijk. Maar dankzij hun uitstekende prestaties werd het toch geen onemanshow. Boccanegra’s dochter Amelia/Maria was met de Russische sopraan Tatiana Serjan bezet. Ze beschikt over een warm timbre met een fraai middenregister en een wat nauwere hoogte. Met veel gevoel vertolkte ze het grote weerzien met haar verloren gewaande vader, evenals de complexe ensemblescènes in de daaropvolgende taferelen.

Orlin Anastassov was puur optisch gezien wat te jong voor de oude Jacopo Fiesco, wat hij echter met zijn markante, ‘zwarte’ bas meer dan compenseerde. Zijn entreearia ‘A te l’estremo addio’ was een schokkend getuigenis van menselijke pijn en verbittering.

In de wat ondankbare partij van Amelia’s geliefde Gabriele Adorno was Fabio Sartori te horen, wiens Italiaans geschoolde tenor, met stralende hoogte en voorbeeldige techniek, je de beperkte speelmogelijkheden van zijn rol snel deed vergeten.

Afgelopen zomer viel Artur Rucinski bij de Salzburger Festspiele in voor Plácido Domingo. Nu stond hij tegenover hem als zijn moordenaar Paolo Albiani. De Pool imponeerde met zijn elegante, slanke bariton en schoof met zijn betrokken, verfrissende spel de figuur van Paolo sterk naar het middelpunt van het verhaal. Een zanger van wie we hopelijk nog veel te horen krijgen! Ernesto Panariello completeerde op een hoog niveau het solistenensemble in de rol van Pietro.

Scène uit Simon Boccanegra (foto: Brescia/Amisano - Teatro alla Scala).
Scène uit Simon Boccanegra (foto: Brescia/Amisano – Teatro alla Scala).

De enscenering van de Italiaanse kunsthistoricus Federic Tiezzi, een coproductie met de Staatsoper Berlin, zette geheel in op de kracht van Verdi’s muziek. Op een paar wat vreemde invallen na werd niets in het verhaal anders geduid of ‘opnieuw uitgevonden’. Het werk kon geheel voor zichzelf spreken.

De haast spartaanse decors van Pier Paolo Bisleri waren volgens het programmaboekje gebaseerd op schilderijen van Caspar David Friedrich en stelden de zangers voortdurend in het middelpunt. De gedetailleerde, historische kostuums van Giovanna Buzzi zetten daarentegen krachtige kleuraccenten en maakten het onderscheid tussen adel en volk bij het met grote precisie zingende koor (instudering: Bruno Casoni) op fraaie wijze visueel.

Op de bok voor het Scala-orkest stond sterdirigent Daniel Barenboim, die de voorstelling met een hang naar pathos leidde, waarbij hij het duistere karakter van de opera onderstreepte. Hier en daar vond ik de tempi te breed, waardoor in sommige passages, zoals de scène in de raadzaal van Genua, de vonk van Verdi’s partituur minder oversprong.

Toen Plácido Domingo na afloop in het prachtige kostuum van de Doge voor het doek verscheen, brak het deels Milanese, deels van ver gekomen publiek uit in enthousiast gejuich. En ook alle andere zangers werden met een langdurig applaus bedankt.

Een adembenemende en diep ontroerende opera-avond. Een voorrecht om erbij te zijn!

Zie voor meer informatie de website van het Teatro alla Scala.

Vorig artikel

Kasarova zingt liedcycli Wagner en Berlioz

Volgend artikel

Vissers Così genomineerd in Rusland

De auteur

Mordechai Aranowicz

Mordechai Aranowicz

5Reacties

  1. Gabi
    18 november 2014 at 06:48

    What a wonderful review! I was at the very same performance and can confirm the reviewer’s impressions. All those critics who tend to write about “Domingo’s fading skills” should clean their ears and eyes! He is a unique force of nature on stage, a stage animal who dominates every scene. Nevertheless, he always supports the other singers and helps them exceeding themselves.
    It was an unforgettable performance, and I am very grateful for this review. It renews and extends my memory of a magical atmosphere.

  2. Dirk
    18 november 2014 at 13:53

    Ich liebe Kritiken, die sachlich und vollkommen unaufgeregt dem Leser einen bildhaften Eindruck der Aufführung vermitteln können. Dies ist hier in vorzüglicher Weise der Fall. Der Leser kann sich so ein fundiertes Bild davon machen, ob er diese Aufführung sehen möchte oder nicht. Schön auch, dass Aranowicz sich nicht dem üblichen Domingo-Bashing, das bei vielen sogenannten Opernexperten gerade Hochkunjunktur zu haben scheint, anschließt und lieber versucht, diesem Jahrhundertsänger gerecht zu werden. Ich werde hoffentlich auch bald in den Genuss dieser Aufführung kommen.

  3. Ben Siebers
    18 november 2014 at 17:49

    Mooie recensie. Ik hoop dat Domingo in deze rol in juni 2015 ook nog kan schitteren als ik hem in Hamburg zal zien met Barbara Frittoli als Amelia en Giuseppe Filianoti als Adorno.

  4. Jan Flohe
    20 november 2014 at 15:18

    Als ik de review lees, het spijt me dat ik niet deze voorstelling gezien heb. Zeer levendig beschreven. Dank je wel!

  5. stefan caprasse
    20 november 2014 at 18:33

    Inderdaad, ik had dit ook willen meemaken.(Wie niet?) Op de foto’s en de -inderdaad- heel levendige beschrijving te beoordelen, lijkt dit een voorbeeld van een hele “klassieke” en (voor mij toch) hele mooie produktie. Simon boccanegra (misschien mijn lievelingsopera van Verdi!) is trouwens een werk dat ik liever in een eerder “normale” enscenering zie, omdat de sfeer van het verhaal zo tijdsgebonden is… en dan zeker met iemand met het unieke inlevingsvermogen als Domingo!