Topzang in nieuwe Parelvissers bij Reisopera
Bizets opera De Parelvissers is in trek. Na een succesvolle uitvoering in de ZaterdagMatinee was het afwachten welk operagezelschap een scenische voorstelling zou aandurven. De Nederlandse Reisopera, zo bleek. Vrijdag bracht het gezelschap een nieuwe productie in première in Enschede, met zang van wereldklasse en een minimalistische enscenering.
De directe aanleiding voor deze productie van Les pêcheurs de perles is bijzonder. Toen Reisopera-intendant Nicolas Mansfield de Sri Lankaanse sopraan Kishani Jayasinghe in Londen bij een auditie hoorde zingen, besloot hij direct de opera van Bizet te programmeren, met haar in de hoofdrol.
Dat is goed voorstelbaar, want Jayasinghe is niet alleen fysiek, maar ook vocaal erg geschikt voor de rol van Léïla. Met haar warme stemgeluid weet ze een gevoelige, maar ook sterke priesteres neer te zetten. Vooral in haar solo’s kwam Jayasinghe goed tot haar recht; met haar mannelijke tegenspelers leek haar stem wat minder goed te ‘mengen’.
Het sterkste staaltje casting was naar mijn mening echter gedaan voor de mannelijke hoofdrollen. De Amerikaanse tenor Jesus Garcia, die overigens niet alle voorstellingen in deze speelreeks zingt, heeft als Nadir werkelijk alles in huis. Zijn stem verloor geen enkel moment glans. Luid, zacht, hoog, laag: het was allemaal even prachtig. Tevens wist hij precies de juiste hoeveelheid emotie in zijn stem te leggen.
De Zurga van de Britse bariton Robert Davies was minstens even uitzonderlijk. Met een stoere bühnepresence en een dijk van een stem wist hij te imponeren. In alle registers klonk zijn bariton warm en krachtig, zonder ook maar enig moment te forceren. Ik vermoed dat hij een aantal Verdi-rollen ook uitstekend zou kunnen zingen.
De jonge Turkse bas-bariton Arman Isleker, lid van het ZangersEnsemble van de Nederlandse Reisopera, mocht als hogepriester Nourabad aantreden en deed dit uitstekend.
Naast de solisten hield het Nationaal Opera en Concert Koor het niveau hoog. En het Noord Nederlands Orkest, onder leiding van de Franse dirigent Benjamin Levy, begeleidde de zangers uitstekend, al had de orkestklank hier en daar wat mij betreft nog iets warmbloediger mogen zijn.
Het ensceneren van De Parelvissers is een lastige taak. De verhaallijn is vaak als flinterdun omschreven. In Sri Lanka zijn twee vrienden verliefd op de priesteres Léïla. In het geval van één van deze vrienden, Nadir, is de liefde wederzijds. Léïla is echter aan een eed van kuisheid gebonden en wanneer zij ontdekt wordt met Nadir, wordt het tweetal tot de dood veroordeeld. Dankzij een ietwat goedkope plottwist komt het toch nog goed en worden de geliefden door Zurga gered.
Een voor de hand liggende manier om De Parelvissers te ensceneren is om alle oriëntalistische clichés uit de kast te trekken: spectaculaire tempels, exotische, kleurige gewaden, overdadige kettingen en de nodige ontblote borstkassen. Zoiets zal Bizet in de negentiende eeuw in ieder geval op het podium gezien hebben.
Hiervoor kiezen regisseur Timothy Nelson en zijn artistieke team overduidelijk niet. Het toneelbeeld is strak gestileerd en wordt overheerst door een groot, wit, beweegbaar scherm, dat de golfbewegingen van de zee nabootst. De kostuums zijn eveneens vrij strak en modern, maar doen door de speciale (Japans geïnspireerde) laagjes en stiksels toch niet-westers aan.
In dit minimalistische decor wordt goed gespeeld. De personenregie is uitstekend en de onderlinge verhoudingen worden prachtig duidelijk gemaakt. Hoe Léïla zich bijvoorbeeld herhaaldelijk aan Zurga’s borst werpt om hem te smeken om haar geliefde te redden is pijnlijk overtuigend.
Om de momenten waarop er verhaaltechnisch niet veel gebeurt op te vullen, zet de regisseur een drietal mannelijke dansers in, die als spiegel moeten dienen voor de drie hoofdrolspelers. Deze dansers, ingestudeerd door de Thaise choreograaf Jitti Chompee, bewegen indrukwekkend, op een manier die doet denken aan Pina Bausch, maar voegen eigenlijk weinig tot niets aan de voorstelling toe.
Soms is hun aanwezigheid verklaarbaar, bijvoorbeeld wanneer de ambivalente houding van Zurga en Nadir ten opzichte van elkaar (zowel vrienden als rivalen) fysiek uitgebeeld wordt. Vaker is hun aanwezigheid storend, bijvoorbeeld wanneer Léïla zingt eenzaam in het donker op een rots te zitten, maar ondertussen een danser naast zich heeft die een reusachtig visnet om zijn hoofd draait.
Over de gehele linie is het echter een uitstekende productie: clichés worden vermeden en het drama wordt, met grote dank aan de cast, op invoelbare en overtuigende wijze neergezet.
De Parelvissers is nog tot en met 25 februari te zien in diverse theaters in Nederland. Zie voor meer informatie de website van de Nederlandse Reisopera.
De auteur
7Reacties
Ik vond het subliem!!
Zijn zondagmiddag naar de voorstelling geweest.wat een mooie uitvoering.We zaten tot het einde tegenieten. Hulde.
Er vloeide tranen onder de toeschouwers > Tranen zijn de parels van je ziel .
Een groter compliment kon de ndrlndse reisopera niet krijgen.
Groot compliment voor de reisopera, dat men met een zeer beperkt budget toch een prachtige voorstelling kan maken. Kennelijk was er bezuinigd op de enscenering, maar gelukkig niet op de stemmen.
Toch moet ik twee opmerkingen maken:
1. Dat de regisseur het soms lege toneel liet opvullen met dansers, was af en toe wel funktioneel, maar waarom tijdens de gehele voorstelling? Op het laatst werd dit zeer irritant, en zeker bij sommige intieme aria’s en duetten werkt dit zeer storend.
2. Regisseur Nelson schrijft in het programmaboekje: “Wij gaan terug naar de oorspronkelijke versie van de Parelvissers, die nog niet eerder in Nederland op de planken is gebracht en waarin b.v. het befaamde duet heel anders klinkt.”
Dat laatste heb ik echter niet gehoord. Bij de oer-versie begint het tweede deel van het duet met “Amitie sainte”.
Verder was het een heerlijke avond.
gisterenavond in de uitverkochte utrechtse schouwburg de parelvissers gezien,de vorige parelvissers die ik zag was van jan rot,ook leuk maar dit was de echte!!
we hebben genoten,een bezetting waar geen zwakke stem in klonk,een goed koor en een prima orkest.
wat mij betreft ben ik het eens met de recensie van laura roling,de 2 mannen stemmen stalen de show,ik hoop dat ze heel blijven en een grote carriere maken.
groeten rein
Inderdaad een groot succes voor de Reisopera, gisteravond in een uitverkochte Utrechtse Stadsschouwburg!
Enorm genoten van een geweldig Noord Nederlands Orkest o.l.v. een gedreven Benjamin Levy, waarmee het prachtige muzikale idioom van Bizet maximaal tot zijn recht kwam.
De zangers van het Nationaal Opera en Concert Koor waren bij vlagen indrukwekkend. En niets dan lof voor de 4 solisten: bariton Robert Davies (Zurga) en tenor Jesus Garcia (Nadir) zongen met hun fraaie timbre de sterren van de hemel. Sopraan Kishani Jayasinghe (Léïla) moest er even inkomen, maar revancheerde zich nadrukkelijk na de pauze. Ook bas-bariton Arman Işleker (Nourabad) voldeed uitstekend!
Ook wat mij betreft was het optreden van de dansers soms storend, te veel en te nadrukkelijk tijdens ingetogen scenes.
Al met al was het Utrechtse publiek terecht laaiend enthousiast, getuige het langdurige applaus en de vele bravo’s.
Vanavond de voorstelling van de parelvissers in het Chassé theater in Breda gezien. Orkest, zangers, koor en toneelbeeld, licht en decor waren allemaal zeer goed. Voor mij was het enige storende element de dansers, bij binnenkomst in de zaal stoten ze onherkenbare klanken uit evenals bij terugkomst na de pauze. Soms waren ze wel functioneel maar tijdens twee verstilde aria’s vormden ze voor mij een storend element. Mijn partner zag er de bewegingen van zeeanemonen en kreeften in en vond dat wel een positieve aanvulling.
Het publiek en wijzelf gaven de cast na afloop een welgemeende staande ovatie en zullen zeker meer voorstellingen van de nationale reisopera gaan bezoeken.
Heeft u nog de kans ga dan deze voorstelling zeker zien!