CD-recensies

Serbans Turandot verliest niets aan kracht

De Turandot-productie van regisseur Andrei Serban dateert alweer van 1984, maar heeft allerminst aan pracht en kracht ingeboet. Het Royal Opera House hernam de productie in 2013, Opus Arte legde de voorstelling vast op dvd.

Turandot SerbanHebt u ook zo’n hekel aan de ‘onbekende prins’ Calaf uit Giacomo Puccini’s opera Turandot? Voor mij behoort hij tot de meest onsympathieke operahelden: egoïstisch, belust op geld en macht, in staat om alleen maar van zichzelf te houden. Of denkt u werkelijk dat hij verliefd is op Turandot?

Soms verdenk ik Puccini ervan dat hij met opzet zijn opera niet heeft afgemaakt. Want hoe brei je een happy end aan een sprookje dat in feite een aaneenschakeling is van martelingen, moorden en zelfmoorden?

Wellicht ben ik niet de enige die dit vermoedt. Regisseur Andrei Serban laat de opera na de dood van Liu één lange minuut stoppen, waarin alle handelingen bevriezen. Daar ben ik hem bijzonder dankbaar voor, want de hartenkreet van Timur (“word wakker Liu, het is al ochtend”) echoot zo na in je hoofd.

De dertig jaar oude productie – die, na de halve wereld te zijn afgereisd, in 2013 weer eens terugkeerde naar Covent Garden – heeft niets aan pracht verloren en boeit nog steeds van het begin tot het eind. De voorstelling is met zijn prachtige choreografie een lust voor het oog: wervelend en kleurrijk, met een zeer dominante kleur rood.

Marco Berti is een prima hoewel wat statige Calaf en Lise Lindstrom zingt een zonder meer overtuigende Turandot. Iets wat ik helaas niet kan zeggen van Eri Nakamura (Liu).

De jonge Henrik Nánási heeft zo te horen nog een lange weg te gaan voordat hij zich een ‘Puccini-dirigent’ mag noemen. Nu ontbreekt het hem (nog?) aan een dosis gezond sentiment. Maar kundig is hij wel.

Dit is niet de beste uitvoering van Turandot die er is, maar wellicht, voor mij althans, wel één van de mooiste om te zien.

Hieronder een clip van de productie:

Vorig artikel

Berlijn: Fall und Fall der Stadt Mahagonny

Volgend artikel

Massimo Cavalletti over Ford en Falstaff

De auteur

Basia Jaworski

Basia Jaworski

3Reacties

  1. stefan caprasse
    11 juni 2014 at 10:17

    Ik vind het ook altijd een vreselijke anticlimax als na de laatste piano-maten van de uiterst ontroerende scene rond de dood van Liu, het orkest heel prozaïsch hervat en Calaf plots weer ’ter zake’ komt “Principessa di morte!…enz…”. Puccini had wellicht misschien toch een subliem einde kunnen schrijven dat daar TOCH goed op aansluit… Desondanks heb ik toch respekt voor het werk van Franco Alfano, al zou men wel steeds zijn volledige, langere versie moeten spelen.

  2. Olivier Keegel
    17 juli 2017 at 10:37

    In de uitvoering die ik afgelopen zaterdag in Covent Garden bezocht, werd de rol van Calaf door Aleksandrs Antonenko vertolkt. Antonenko zong herhaaldelijk vals als de neten, en ik vind dat op de een of andere manier niet prettig.
    Christine Goerke was met haar volle en rijke sopraan briljant als Turandot. Dat geldt a fortiori voor Hibla Gerzmava als de slavin Liú. Prachtstem, zeer ontroerend, het woord “zoetgevooisd” dringt zich op.

  3. Conus
    17 juli 2017 at 14:40