Onder leiding van Gustav Kuhn werd in juli 2007 Richard Wagners Parsifal opgenomen. Col Legno bracht de opname onlangs uit. Hoewel al mijn Wagner-ergenissen opborrelden tijdens het luisteren, denk ik dat het een cd is die er mag wezen. Met Michael Baba als een mooie Parsifal.

Parsifal. Op cd. De gedachte eraan doet me bij voorbaat hunkeren naar een uitweg – ik zal het maar eerlijk zeggen. Niet dat ik de muziek niet mooi vind. Integendeel. De wijdse melodieën die je allerlei grootse landschappen voorschilderen, zijn om van te smullen. Evenals de vrome, verstilde sferen, met religieuze koren en een prachtig ingepast orgel.

Maar het is zo langdradig. Waar Mozart een halve seconde voor nodig heeft, doet Wagner een kwartier over. Terwijl het verhaal zo simpel is: de graalridders kwijnen weg want ze missen hun heilige speer, Parsifal verschijnt, wordt niet begrepen, maar brengt na wat omzwervingen de speer terug. Heb je daar nu bijna vier uur voor nodig?

En dan is het ook nog eens allemaal zo aan elkaar geplakt, als één grote brei die een paar uur lang in hetzelfde statige tempo aan je voorbijtrekt. Helemaal als je er geen plaatjes bij hebt, is het vechten tegen de slaap.

Daarbij kunnen de zogenoemde Wagner-stemmen me niet echt bekoren. Al dat geschreeuw en gebrul, er spreekt voor mij weinig schoonheid uit. Vooral de vrouwenpartijen zijn onaantrekkelijk: die gierende zang past niet echt in het beeld dat ik van vrouwelijkheid heb.

Maar goed, ondanks al mijn vooroordelen en ergernissen over Wagner heb ik relatief gezien best plezier beleefd aan de nieuwe opname van Parsifal, die in juli 2007 live geregistreerd werd tijdens de Tiroler Festspiele Erl.

Dat mag met name op het conto geschreven worden van Michael Baba, de tenor die de titelrol vertolkt. Hij doet dat bewonderenswaardig. Zijn stem gaat niet zo zwabberen van alle krachtinspanningen – zoals je vaak bij Wagner hoort – maar blijft lekker compact en daardoor erg fraai. Lyrisch ook, met gemakkelijk klinkende hoogte.

Een andere opvaller vind ik Manfred Hemm als Gurnemanz. Al na zijn eerste paar zinnen heeft hij mij gewonnen. Zijn stem is een groot voertuig. Soms een beetje loom qua expressie, maar altijd bekoorlijk van klank.

De andere solisten zijn prima. De enige die me tegenvalt, is Kundry, gezongen door Martina Tomcic. Ze is moeilijk verstaanbaar en zet haar noten vaak wankel in om er vervolgens met fiks vibrato gas op te geven. Het komt loodzwaar over.

Het koor en orkest van het festival onder leiding van Gustav Kuhn (de oprichter van de Tiroler Festspiele) weten sterke sferen op te roepen, maar hadden als buffer tegen slaapneigingen wel wat meer mogen variëren in tempo.

Ik zou de cd niet aanschaffen, maar ik schat in dat het voor Wagner-liefhebbers geen beroerde opname is. Al denk ik dat Parsifal met plaatjes – op dvd dus – een stuk interessanter is.