En daar is hij dan, de langverwachte nieuwe cd van Jonas Kaufmann, met als slagroom op de taart het slotduet uit Andrea Chénier, gezongen met ‘onze eigen’ Eva-Maria Westbroek. Het is een fantastisch album. Opera op z’n best.

De cd is met maar 61 minuten aan de korte kant. Op zich heb ik daar niets op tegen, zeker ook omdat de cd, naast de bekendere en minder bekende stof, ook een tweetal absolute rariteiten bevat. Van ‘Ombra di Nube’ van Refice heb zelfs ik, een doorgewinterde verismo-adept, nog nooit gehoord.

Kaufmann begint bijzonder sterk met een echte tranentrekker, ‘Giulietta, son io’ uit Giulietta e Romeo van Zandonai. De aria lijkt geschapen voor zijn prachtige stem. Hiermee kan hij laten zien waar hij over beschikt en dat is niet weinig. In sommige recensies worden hem zowat goddelijke kwaliteiten toegemeten, een omschrijving waar ik toch best een beetje huiverig voor ben, maar nu weet ik het niet zo zeker meer.

Ik heb Kaufmann nog nooit live gehoord, dus ik kan niet beoordelen hoe groot zijn stem werkelijk is en hoe hij kleurt in de zaal, maar hier naar luisterend kan ik alleen maar mijn hoofd buigen. En luisteren.

Af en toe (Pagliacci, Mefistofele) doet hij mij aan Plácido Domingo denken. Op zich merkwaardig, want hun stemmen lijken in het geheel niet op elkaar. Maar misschien is het de combinatie van zuivere lyriek met power en zeggingskracht? Ook het acteren met de stem heeft hij gemeen met de ‘grootste aller tenoren’ (de term komt van BBC Magazine).

Hij neemt je mee in het verhaal om je na afloop met tranen en verbijstering achter te laten. Een prestatie die inderdaad alleen de grootsten van de grootsten kunnen leveren, zeker als je enkel aria’s en niet de complete opera zingt.

Wat ik ook zo ontzettend mooi aan hem vind, is de warmte die hij uitstraalt. Soms voelt het gewoon als een warm bad.

En dan het orkest! Onder leiding van Antonio Pappano, die het grote gebaar niet schuwt, dompelt het Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia uit Rome je in een weelde van klank en emoties.

Zijn er dan helemaal geen minpuntjes? O ja, zeker! Niet voor alle aria’s is Kaufmanns stem geschikt. Zo zet hij het ‘Lamento di Frederico’ uit L’Arlesiana van Cilea veel te zwaar aan, waardoor zijn hoge noten wat afgeknepen klinken.

Er is ook iets raars met het duet met Eva-Maria Westbroek. Ik kan mij natuurlijk vergissen, maar het klinkt alsof hun stemmen apart (en ook nog eens in aparte ruimtes) zijn opgenomen en dan aan elkaar geplakt.

Het is best zware en zeer emotionele stof, verismo, en na 61 minuten ben je echt moe, van het luisteren alleen. Maar dat geeft niet. Dit is OPERA. Op zijn best!