Lezersrecensie

Een warme Nabucco in het Concertgebouw

In een bomvol, volledig uitverkocht Concertgebouw in Amsterdam werd gistermiddag Verdi’s populaire opera Nabucco in concertvorm opgevoerd, ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan van het Amsterdam Opera Koor. De acht voortreffelijke solisten en het verrassende koor oogstten een uitbundig applaus, schrijft lezer Hans van Verseveld.

Niks bijzonders zult u zeggen, een uitvoering van Nabucco. Maar daar kunnen we toch wel enige kanttekeningen bij plaatsen. Nabucco zal dankzij het onvermijdelijke slavenkoor tot in lengte van dagen populair blijven, maar verder laat de opera het bij het grote publiek toch altijd een beetje afweten.

Het werk is vooral geliefd bij amateurkoren, die graag dat slavenkoor zingen, maar de rest van de opera voor het gemak maar even overslaan. Absoluut niet terecht, zo bewees het jubilerende Amsterdams Opera Koor op deze koude zondagmiddag in het Concertgebouw.

Het grote openingskoor gevolgd door de aria met koor van Zaccaria en de grote finales zijn heerlijke hapklare koorbrokken en de jubilaris zorgde voor een zeer aangename verrassing, met veel warmte vooral bij de vrouwen. Wat is het toch jammer dat er niet een paar tenoren meer gevonden kunnen worden om de balans in dit prima koor iets op te vijzelen. Hoe goed ze ook hun best doen, tegen deze scheve verhouding mannetje/vrouwtje is niet op te zingen.

Er stonden acht voortreffelijke solisten en dat is nodig, want Verdi vraagt nogal wat. Wiebke Göetjes liet zich, om haar moverende redenen, verontschuldigen voor haar afwezigheid en wij liefhebbers van deze dramatische sopraan willen dan natuurlijk héél graag weten wat er aan de hand is. Maar daar kwamen we niet achter.

Er werd een vervangster gevonden in de Zwitserse sopraan Claudia Iten. Nooit van gehoord, dus even gegoogled en daar lezen we dat zij een mezzosopraan zou zijn. Nou, dat juk heeft ze vanmiddag voorgoed afgegooid, want de hoge c’s in recitatief, aria en cabaletta uit het tweede bedrijf stonden als een huis. Nergens geforceerd of ordinair, voor Abigaille een gevaar dat altijd om de hoek loert. Van deze dramatische sopraan gaan we vast veel meer horen.

Christopher Robertson was een mooie en vooral heldere Nabucco met een prachtige doorleefde vertolking en Edmund Toliver vervulde met veel power de rol van Zaccaria. Hier en daar besloot hij een hoge noot te interpoleren en dat had hij beter niet kunnen doen, want die klonken niet altijd even fraai en als Verdi dat gewild had, dan had hij ze wel gecomponeerd!

Claudia Iten.

Carina Vinke moet van Verdi tot het einde van de opera wachten om haar solo te mogen zingen en daar hoorde ik toch een geheel nieuwe versie van de aria ‘Oh, dischiuso è il firmamento’. Vermoedelijk is deze vreemde versie afkomstig uit de nieuwe kritische Ricordi-uitgave. Hoe dan ook: er werd goed gezongen.

Philip O’Brien maakte het beste van de ondankbare tenorpartij van Ismaël en zeker in het terzet in de eerste akte vormde hij een aangenaam muzikaal gezelschap met Vinke en Iten.

Frans Fiselier heb ik nog nooit van mijn leven iets níet goed horen doen. Kleine rollen, grote partijen, oratoriumaria’s: het maakt niet uit, het is altijd puntgaaf en wonderschoon.

Ten slotte Claudia Pataca in de rol van Anna. Ik heb altijd een zwak voor deze kleine partij, omdat Verdi haar door de hele opera in de ensembles een paar hele hoge noten laat zingen en een beetje sopraan zorgt ervoor dat die noten goed hoorbaar zijn. Pataca genoot zichtbaar van het ‘Immenso Jehova’ in de finale en liet dat goed horen. Heerlijk!

De dirigent Robbert Steijn had de wind er flink onder, zonder in grofheden te ontaarden, hetgeen bij de jonge Verdi nogal eens gebeurt. Samen met het altijd betrouwbare en vanmiddag con animo spelende RBO Sinfonia was hij een sterke steun en toeverlaat voor koor en solisten.

En dan de grote vraag: wanneer komt er weer eens een Nabucco bij De Nederlandse Opera? De eerste opera die ik als kind zag, was Nabucco met Marijke van der Lugt en Scipio Colombo in 1962 in de Amsterdamse Stadsschouwburg. In de zeventiger jaren zongen Pauline Tinsley en Jan Derksen in deze opera en dat was het dan wel zo’n beetje.

Natuurlijk mogen we de uitstekende producties in het Rotterdamse AHOY niet vergeten, maar daar blijft het dan toch wel bij.

De jonge Verdi: het publiek vraagt erom. Dat bewees het uitbundige applaus in ons onvolprezen Concertgebouw.

Vorig artikel

Kaufmanns Werther-triomf op dvd

Volgend artikel

Column: Annemarie Kremer

De auteur

Hans van Verseveld

Hans van Verseveld

2Reacties

  1. 29 november 2010 at 15:32

    Ja, Hans en de anderen.

    Sorrie dat ik op zo omslachtige wijze werd afgemeld, terwijl een (door mij gevraagde)ordinaire ‘keelontsteking’ ook op zijn plaats was geweest en niemand tot andere suggesties zou aanzetten.
    Beter gezegd had/heb ik een oude kaakholte ontsteking die mijn stem nog bleef plagen..

    Ik heb met KNO mijn uiterste best gedaan om eea. op tijd op 100% te krijgen, dit leek aanvankelijk ook goed te lukken, ware het niet dat de 2 zware repetities (vrijdag + zaterdag, concert zondagmiddag…nb. in een normale productie zitten 1 á 2 dagen rust -voor dit soort zware rollen- tussen generale en uitvoering) mij toch nog dwongen om de late conclusie te trekken dat de stem wel terug was, maar de heftige partij van Abigaille een brug té ver.

    Het spijt me heel erg dat ik mensen heb moeten teleurstellen, en geloof me een uitverkocht Concertgebouw waar je één van je favoriete rollen mag zingen afzeggen op het laatste moment doe je niet zomaar…
    Afgaan voor eigen goegemeente waarbij je fans ook teleurstelt én zo op een CD staan die de wereld in gaat was het alternatief.

    Ik ben vaak geneigd om in dit soort situaties te kiezen voor wel optreden en de organisatie niet in problemen brengen, maar helaas moet je het als zanger dan altijd nog meer bekopen.
    De laatste keer in België (ik niet ziek, maar onmogelijke omstandigheden om een goeie prestatie neer te zetten) bijna met mijn leven moeten betalen…letterlijk.
    Om dit te verwerken begin ik morgen met Post Traumatische Stress therapie.
    Ik heb er wel van geleerd dat het niets opbrengt om de ‘foute/andere’ optie te kiezen om aardig gevonden te worden…vandaar dat ik het deze keer – écht heel jammer – anders heb gedaan.

    Nogmaals sorrie voor iedereen!

    Maar heel blij en dankbaar dat mijn collega Claudia Iten gister zo mooi voor jullie gezongen heeft en het een waarlijk feest was met/voor het AOK!

    Groet,
    Wiebke

  2. Basia Jaworski
    29 november 2010 at 17:08

    Het was een fantastische middag, gisteren, in het Amsterdamse Concertgebouw.
    Om eerlijk te zijn – ik ben er behoorlijk sceptisch naar toe eerdergegaan en heb mijn “lat” voor alle zekerheid laag gezet.
    Hoe onnodig en kwetsend voor de geweldige zangers, koor en het orkest!
    Ik was er, voornamelijk, om Wiebke Goëtjes weer eens te kunnen horen.
    Helaas, moest zij afzeggen – zij was ziek en had geen stem meer. Heel erg jammer, maar haar vervangster heeft mij naar adem doen snakken. Geen hysterische uithalen, maar lyriek. Zo heb ik Abigaille nog nooit gehoord. Wat mij aan het denken heeft gezet en de hele opera in een andere dimensie liet zien.
    Het werd mij ook duidelijk waarom Nabucco niet meer gespeeld wordt, althans niet in de grote operahuizen in grote steden.
    Patria …
    Daar kunnen de Egyptenaren, Ethiopiers en Italianen van dromen. En over zingen.
    Maar een patria voor de joden is uit den boze.
    Mijn Israëlisch hart ging er warm van kloppen.