Tenor Aleksandrs Antonenko en dirigent Antonio Pappano gaven het Royal Opera House in Londen op dinsdagavond een stijlvolle seizoensafsluiter met een schitterende voorstelling van Otello. Dat ondanks weer een afzegging van Anja Harteros.

Het Royal Opera House Covent Garden brengt als laatste productie van het seizoen Verdi’s Otello. Het gaat om een herneming van een klassieke productie van Elijah Moshinsky, die hier voor het eerst te zien was in 1987, met Plácido Domingo, en die sindsdien al meermaals hernomen werd.

Het decor bestaat voornamelijk uit enkele grote Korintische zuilen, die in het eerste bedrijf een plein voorstellen en daarna kamers in het paleis van Otello. Sober maar erg functioneel en trouw aan het verhaal dat Verdi wilde vertellen.

Er waren drie redenen waarom ik deze productie voor de zoveelste keer wilde zien.

1. De Letse tenor Aleksandrs Antonenko zong hier in september in Il Tabarro (Trittico) van Puccini, samen met Eva-Maria Westbroek, en de kans om hem terug te zien, kon ik niet laten liggen. Hij was ‘absolutely fabulous’. Een waardige opvolger van Domingo, een krachtige stem, nooit geknepen in de hoogte, altijd goed hoorbaar, zacht in het liefdesduet met Desdemona (voor hem het enige moment van geluk in de opera) en krijgshaftig als hij aan het eind van de tweede akt zweert dat hij wraak zal nemen.

Dat doet hij op dat moment samen met Iago, die gezongen werd door Lucio Gallo. Een echte gluiperd die langzaam zijn gif spuit en Otello doet geloven dat Desdemona ontrouw is. Het is zo’n slechterik, dat je voor hem geen sympathie kan hebben. Maar toch: Gallo speelde zijn rol met zoveel overtuiging en zong zijn huiveringwekkend Credo zo fantastisch dat je niets anders kon dan hem toejuichen.

2. Anja Harteros zou Desdemona zingen. In september zou ze hier al Suor Angelica doen, maar ze annuleerde. In mei zou ze Bohème zingen, maar ze annuleerde om ‘personal reasons’, waarna ze prompt opdook in München en daar een reeks Contessa’s zong in Le nozze di Figaro. En in juli moest ze dus zes voorstellingen van Otello zingen. Na de vijfde trok ze zich echter om ‘personal reasons’ terug. Daarmee heeft ze met voorsprong de ‘cancel-trofee’ verdiend! Volgend seizoen wordt ze hier verwacht in Don Carlos. De directie houdt ongetwijfeld zijn adem nu al in…

In allerijl werd Marina Poplavskaya opgetrommeld. Ze is een vaste waarde in Covent Garden en zong al eerder in deze productie. Ze speelde haar rol met veel overtuiging, maar haar stem mist een beetje kleur en variatie.

3. Antonio Pappano dirigeerde en overtrof andermaal zichzelf. Bij aanvang ontketende hij in het orkest een echte storm en dat deed hij opnieuw aan het eind van het tweede bedrijf, als Otello zweert dat hij zich zal wreken. Tussendoor schilderde hij in het liefdesduet een fonkelende sterrenhemel en liet het duet uitsterven met ‘un bacio, ancora un bacio’.

Die muziek, dat thema, die tekst keren helemaal aan het eind terug nadat Otello zijn Desdemona heeft gewurgd, zijn vergissing heeft ingezien, zelfmoord pleegt en stervend om un bacio/een kus vraagt. Een vondst van Verdi en Pappano zorgt ervoor dat het nog altijd naar de keel grijpt.

Het in het orkest sluipende gif van de jaloezie bij het begin van de derde akt, de jankende hobo tijdens de ruzie tussen Otello en Desdemona in datzelfde derde bedrijf, de Engelse hoorn waarmee de vierde akt inzet: wie doet het Pappano na?

Covent Garden heeft zijn seizoen met stijl afgesloten. Hongerige blikken richten zich al op het volgend seizoen!