Een sfeervolle zondagochtend in het Concertgebouw: de piano van Mike del Ferro, de grenzeloze stem van Claron McFadden en de meer dan voortreffelijke strijkers van het Metropole Orkest. Zelfs de doorgaans wat statische belichting was een tikje frivool. De volle zaal werd gaandeweg laaiend enthousiast over de mix van opera en jazz.

Pianist Mike del Ferro bedacht het idee om opera en jazz te combineren. Dat wil zeggen: jazz en het klassieke Italiaanse operarepertoire. Zijn jeugd stond in het teken van die muziek als zoon van de Amerikaans-Nederlandse tenor Len del Ferro, die later in zijn carrière vooral naam maakte als zangpedagoog en ontwikkelaar van een antistottertherapie. Zoon Mike deed het conservatorium en haalde het diploma lichte muziek met de aantekening klassiek.

Als sinds 1998 maakt Del Ferro jazz van operaklassiekers. Vermoedelijk is hij de uitvinder van de term ‘belcanto-jazz’. Op zijn initiatief stelden sopraan Claron McFadden en het Metropole Orkest zich rond zijn vleugel op om bekende opera-aria’s een jazzmetamorfose te geven. Onlangs maakten ze een cd van dat programma. Die voorbereiding verklaarde vast dat de stukken zo goed klonken tijdens het Zondagochtendconcert.

Eerlijk gezegd kon de opening me allerminst bekoren: het geluid deed raar (de fameuze akoestiek van het Concertgebouw gaat niet altijd fijn samen met versterkt geluid) en de poging om de Traviata-hit ‘Libiamo ne’ lieti calici’ te verjazzen strandde in totale onbalans tussen musici en zangeres. Onversneden operazang met een jazzbegeleiding ontspoort snel en in mijn oren gebeurde dat. Wellicht was het radiogeluid in de live-uitzending beter.

Met het weemoedige Napolitaanse lied ‘Non ti scordar di me’ van De Curtis was het er allemaal wel: balans, sfeer, het zorgvuldig gestuurde stemgeluid van de sopraan en de goddelijke strijkersklank van het Metropole Orkest. Ook onder Jules Buckley, sinds 2013 chef-dirigent, klinkt het Metropole fantastisch. Het geluid dat op het podium van de Grote Zaal klonk, deed terugdenken aan de legendarische radioserie Metro’s Midnight Music, gepresenteerd door Michiel de Ruyter, waarin het orkest te horen was met musici als Stan Getz en Urbie Green en bekende vocalisten als Ella Fitzgerald en Mark Murphy.

‘E lucevan le stelle’ uit Tosca van Puccini werd gezongen als vocalise, zonder woorden, en daar mengden alle ingrediënten fenomenaal. De rommeligheid van het openingsstuk was volledig opgeruimd, McFadden nam een glansrol, er klonken mooie harmonieën uit de vleugel van Mike del Ferro en weer waren er die strijkers, waarvoor mijn superlatieven ruimschoots tekortschieten. Zelfs het licht verschoot af en toe van kleur rond het podium en dat komt maar zelden voor in het Concertgebouw.

‘Funcilì Funiculà’ was als slot van het officiële programma geen heel originele keuze (we hadden ook al een mopje Carmen en – weliswaar instrumentaal – het Helmut Lotti-succes ‘Tiritomba’ gehoord), maar met een zangeres die losjes over het podium wandelde, de trappen beklom en een beetje dolde met de fluitsectie van het orkest, om vervolgens ver van de dirigent haar zang weer te hernemen, was het plezier van musici en publiek te groot om ermee te kappen. Er waren enkele toegiften, waaronder ‘O mio babbino caro’, en wederom bewees Claron McFadden dat haar muzikale heldin Sarah Vaughn diep in haar hart en stem zit.

Het was een week van cross-overs. Op 5 mei begeleidde het Radio Filharmonisch Orkest rapper Ali B op de Amstel, het Metropole Orkest is nog maar net bekomen van een stevig stuk Wagner met Brigitte Kaandorp en nu zat het orkest in de hoogst klassieke tempel aan de Van Baerlestraat met opera en jazz. Het moet in het Muziekcentrum van de Omroep aan de Hilversumse Heuvellaan, de thuisbasis van de omroeporkesten en het Metropole Orkest, een verrukkelijke en zeer geïnspireerde bende zijn.

Hieronder een fragment van de nieuwe cd Italian Opera meets Jazz: