Operarecensie

Op de banken voor exuberante Zauberflöte

En dat is twee. Na vorige week zijn bioscoopseizoen te hebben geopend met een bejubelde Norma kreeg de Metropolitan Opera zaterdag het publiek opnieuw op de banken met de exuberante Zauberflöte van regisseur Julie Taymor.

Kathryn Lewek als de Koningin van de Nacht met Golda Schultz als Pamina. (© Richard Termine / Metropolitan Opera)

Julie Taymors enscenering van Die Zauberflöte is een klassieker uit het repertoire van de Met. De voorstelling inaugureerde in 2006 de inmiddels zo beroemde en geliefde Live in HD-serie van het New Yorkse operahuis en keert met grote regelmaat terug op het toneel.

Taymor, een Amerikaanse regisseur die vooral bekend is van haar prijswinnende regie van The Lion King, geeft met deze productie blijk van eenzelfde bizarre fantasie en originaliteit als Emanuel Schikaneder bezield moet hebben bij het schrijven van dit Singspiel/sprookje/vrijmetselaarsstuk. Ze schept een fascinerende, singuliere sprookjeswereld. De kostuums en decors zijn met ongebreidelde vindingrijkheid uitgedacht en vatten de hele avond lang je aandacht. De personages zijn haarfijn ontwikkeld, precies zoals je ze vanuit het libretto zou voorstellen, maar toch verre van clichématig.

Door het draaiende en multifunctionele decor (George Tsypin) zit er veel dynamiek en vaart in de voorstelling. De scènes lopen vloeiend in elkaar over, de spanning verslapt geen moment. Iets wat zeker ook op het conto van emeritus muziekdirecteur James Levine geschreven mag worden. Hij leidt de uitvoering met veel liefde en tact. Zijn timing en tempi zijn heerlijk, de klank die hij uit het Met-orkest haalt, is warm en genereus.

Charles Castronovo als Tamino. (© Richard Termine / Metropolitan Opera)

De personages in Die Zauberflöte behoren tot de bekendste operarollen ooit gecreëerd. Prins Tamino, prinses Pamina, de Koningin van de Nacht, de wijze priester Sarastro, de vogelvanger Papageno: ze spreken allemaal zeer tot de verbeelding, en bij iedere rol zullen veel liefhebbers een beeld hebben hoe de vertolker moet klinken.

De Met heeft naar mijn smaak een set voortreffelijke stemmen bijeengebracht. De Zuid-Afrikaanse sopraan Golda Schultz heeft de heldere, blinkende klank die ik graag bij Pamina hoor. Jammer dat haar dictie snel verwatert, vooral in de hoogte. Ook haar moeder, de Koningin van de Nacht van Kathryn Lewek, heeft daar last van, maar dat is haast onvermijdelijk op Everest-hoogte. Boos vuur heeft Lewek in elk geval genoeg en haar coloraturen zijn trefzeker.

Prins Tamino is niet, zoals vaak, bezet met een slanke, gepolijste, Duitse stem, maar met het meer temperamentvolle en heroïsche instrument van Charles Castronovo. Een doetje is zijn Tamino daarmee niet – pluspunt – maar soms pusht hij zijn stem mijns inziens over de rand en strijkt hij te veel heldenpower over de finesse van Mozarts melodieën.

Markus Werba als Papageno naast zijn, nog niet geheel onthulde, Papagena. (© Richard Termine / Metropolitan Opera)

René Pape zingt een gewichtige Sarastro. Zijn stem heeft een unieke kwaliteit, zoals hij al decennialang bewijst. Christian Van Horn is uitstekend als Sprecher, maar de glansrol heeft natuurlijk Papageno, de Oostenrijkse bariton Markus Werba. Het personage is hem op het lijf geschreven. Hij beheerst het Duits tot in de puntjes, laat zelfs af en toe, met opzet, zijn Oostenrijkse achtergrond doorschemeren, en doet de humor uit zijn rol op natuurlijke en smaakvolle wijze in de zaal landen. Daarbij zingt hij ook nog eens uitstekend!

Het applaus en gejuich in het Lincoln Center is groots. In de bioscoop klinkt hartelijke instemming, al is klappen nog wat ongebruikelijk.

Voor de volgende titel in de Live in HD-serie zullen de bezoekers even moeten omschakelen: op 18 november brengt de Met The Exterminating Angel, de nieuwe opera van Thomas Adès.

Vorig artikel

Opera in de media: week 42

Volgend artikel

Stralend zingende bruid in Essen

De auteur

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman is journalist en muziekliefhebber. Hij richtte in januari 2009 Place de l'Opera op en leidt sindsdien het magazine.

7Reacties

  1. Maarten-Jan Dongelmans
    15 oktober 2017 at 10:20

    Inderdaad een heerlijke voorstelling. Zie ook blog.cinemec.nl.
    Wie in één weekeinde Mozarts laatste twee theaterwerken tot zich wil nemen, kan vanmiddag nog naar Tivoli-Vredenburg in Utrecht. Daar presenteert het Orkest van de Achttiende Eeuw La clemenza di Tito.

  2. Maria
    15 oktober 2017 at 16:53

    We hebben genoten! Wat een heerlijke voorstelling. In de bus terug zaten we nog te zingen (heel zachtjes natuurlijk om niemand te storen). Het decor en de poppen, wat was dat mooi om te zien. In zo’n fantasievol decor waren alleen de beproevingen van water en vuur een beetje saai – daar is toch meer van te maken. Maar verder niets dan lof.

  3. Stefan Caprasse
    16 oktober 2017 at 11:33

    Ik heb deze produktie de vorige keer gezien. Inderdaad enorm vindingrijk en sprookjesachtig! Wat me alleen stoorde waren de talrijke coupures. Waren die er nog steeds? Waarschijnlijk omdat dit meer als een ‘amusementsproduktie’ beschouwd wordt – vandaar ook de Engelse vertaling, maar dat vind ik persoonlijk toch geen reden voor coupures. ZO lang duurt die opera toch niet!

  4. Maarten-Jan Dongelmans
    16 oktober 2017 at 12:12

    Ik kan je geruststellen Stefan, alle coupures waren verdwenen. De Engelse vertaling en de inkorting hingen in 2006 samen met het gekozen tijdstip van de uitvoering in New York op 31 december 2006: een familievoorstelling dus. Bij de reprise in 2016 is opnieuw voor die versie gekozen, maar nu kregen we gelukkig de originele en complete opera voorgeschoteld. Genieten voor de volle honderd procent! Van zeven uur tot kwart voor elf!

  5. Stefan Caprasse
    16 oktober 2017 at 12:53

    Dan heb ik zeker iets gemist. Het verschijnt misschien op DVD…

  6. Maarten-Jan Dongelmans
    16 oktober 2017 at 13:03

    Ik help het je hopen Stefan. Van de voorstellingen van The Met verschijnen regelmatig dvd’s van de grote labels, zoals Warner. dat eerder De parelvissers met Damrau uitbracht (vorig seizoen in de bios). De nieuwste Warner-uitgave is trouwens de controversiele Lucia met Damrau uit Covent Garden. Die wil ik op korte termijn nog bespreken.

  7. georgette hella
    17 oktober 2017 at 09:51

    Afgelopen zaterdag : een feest voor ogen en oren !
    Sterke bezetting en fraai ogende mis en scène.
    Maestro Levine : groots !