Rachmaninov associeer je niet gauw met opera. En toch heeft hij er vier gecomponeerd. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik nog nooit van de korte opera De Gierige Ridder heb gehoord. Raar eigenlijk, want het werk is wonderschoon.

Jackie O, een opera van Michael Daugherty uit 1997, is een merkwaardig stuk. Allereerst al omdat het over historische figuren gaat die velen zich zullen herinneren. Maar daarnaast is de opera ook een bonte collage, met invloeden van Norma tot James Bond. De moeite waard voor wie eens wat anders wil.

Bongiovanni bracht onlangs Parisina van Pietro Mascagni uit op cd. Er bestaat ook een Parisina met muziek van Gaetano Donizetti. Die versie werd onlangs door Opera Rara gepresenteerd. Het is een stuk om bij te snotteren.

Als je hedendaagse regisseurs moet geloven, is een traditionele enscenering uit den boze. Zo ouderwets, dat kan echt niet meer. Wie bewijs wil hebben dat het wél kan, moet de door Arthaus Musik uitgebrachte Le Nozze di Figaro uit 1966 kopen. Zwart-wit, traditioneel, en toch zeer overtuigend.

Het is me wel een rocker, die Vivaldi. Zijn opera Argippo – door Dynamic voor het eerst op cd uitgebracht – zit vol driftige strijkers en stuwende beats. Jammer genoeg kunnen de zangers dat Vivaldi-vuur vaak niet volgen.