In een ongebruikelijke zaal in het Concertgebouw gaf bariton David Serero maandagavond zijn visitekaartje af. Niet met onweerstaanbare zang, maar met een verboederend recital waarin hij het publiek fraai wist te bespelen.

Met een titelzangeres uit vorm, een mixer met een offday, een matig orkest en een niet zo bioscoopvriendelijke bezetting en regie beëindigde de Metropolitan Opera zaterdagavond zijn cinemaseizoen in mineur. Een anticlimax van een verder voortreffelijk seizoen.

Het is dat er vier voortreffelijke Rossini-zangers op het toneel stonden, anders was Il turco in Italia bij De Nederlandse Opera verzand in betekenisloze visuele fun. Het vocale vertier maakte echter veel goed, met glansrollen voor Olga Peretyatko, Lawrence Brownlee en Renato Girolami.

Een beter duo van minnaars is moeilijk voorstelbaar. Anna Netrebko en Piotr Beczala zingen op grote hoogte, acteren bioscoopwaardig en hebben bovendien een klik. Afgelopen zaterdag verzilverden ze Pelly’s fraaie Manon-productie in een klinkend succes.

Dat hij niet krap in de decibellen zit, maakte Jacques Imbrailo gisteravond in de Kleine Zaal van het Concertgebouw wel duidelijk. Of het zijn liedrecital ten goede kwam, is wat anders. Hoe mooi zijn bariton ook resoneerde, zijn aanpak was mij wat te robuust.