Een recente opname van de opera Jephté bestendigt sopraan Judith van Wanroij’s terechte faam in het Franse barokrepertoire. Met een moederrol boort ze in Montéclairs verwaarloosde meesterwerk nieuwe dramatische lagen aan in haar stem. Ook haar zangcollega’s en het Hongaarse Orfeo Orchestra onder György Vashegyi hebben de Franse slag geheel te pakken.

Beschouwt men Strauss’ Salome als een weelderig olieverfschilderij, dan maakte Stradella van hetzelfde Bijbelverhaal een fijnzinnige krijttekening. In de NTR ZaterdagMatinee toverde Collegium 1704 onder Václav Luks alle dramatische nuances tevoorschijn. Christophe Dumaux was in klank, expressie en zelfs haardracht de ideale Johannes de Doper.

Voor het Alceste-deel van de Mens & Mythe-concertreeks trok François-Xavier Roth het Koninklijk Concertgebouworkest woensdagavond diep de muziekgeschiedenis in, met soms onwennige maar vaker spannende resultaten. De vrij kleine sopraan van Anna Prohaska imponeerde vooral door grote muzikaliteit.

Een ouderwets zangfestijn zonder hokjes was het vrijdagavond in het Muziekgebouw aan ’t IJ. Stralend laveerden Lynette Tapia en John Osborn langs ernst en luim in deels vergeten repertoire. Soms over de top, maar de tastbare chemie tussen beide echtelieden bleek onweerstaanbaar.

Amateurs met een aardig operakeeltje in tv-talentenshows bereiken vrijwel nooit de serieuze podia. In het zeventiende-eeuwse Frankrijk kon een muzikaal ongeschoolde kok wel tot het hoogste garnituur doordringen. In het Muziekgebouw aan ‘t IJ wekte Reinoud Van Mechelen met zijn eigen ensemble a nocte temporis deze Louis Gaulard Dumesny magnifiek tot leven.