Met een veeleisend recital etaleerde bariton Stéphane Degout woensdag in de Serie Grote Zangers de helderheid en verfijndheid van het Franse lied. Wellicht miste zijn krachtige aanpak een vleugje charme, maar pianist Alain Planès compenseerde dat ruimschoots met betoverend spel.

Barokgiganten Bach en Händel figureren zelden op één affiche. Maar voorafgaand aan een fraai Osteroratorium toverde Ton Koopman in de NTR ZaterdagMatinee een konijn (of paashaas?) uit zijn hoge hoed: een herontdekte Händel-cantate. Het was de blikvanger in een programma dat de flexibele omgang met woorden in de baroktijd illustreerde.

Zowel qua postuur als stemkracht lijkt Iestyn Davies geen mannetjesputter. Gelukkig is Händels Orlando niet een werkelijk razende roeland. Met briljante zang bracht Davies de aandoenlijke antiheld tot leven. Ook zijn collega’s en Harry Bickets English Concert waren voortreffelijk, zodat er maandagavond volop theatermagie door het Concertgebouw zweefde.

Valt er theater te maken van de introverte muziek van Arvo Pärt? Ensemble Silbersee ging samen met het Ragazze Quartet en filosoof Ger Groot de uitdaging aan. Sarah’s Passion bood volop denkstof en soms vielen beeld en klank ontroerend samen. Maar de kwetsbare noten leden onder overbodige visuele prikkels.

Schijnbaar onsamenhangend was het recital van mezzosopraan Anne Sofie von Otter en pianist Kristian Bezuidenhout: vocale werken van vier componisten in drie talen, met daartussen soloklavierstukken. De eenheid school echter in de symbiose. Beide vedetten gunden elkaar alle eer, maar wisten tegelijkertijd een ijzersterk muzikaal verbond te smeden.