Eigenlijk is het bizar dat een groep beroepsmusici in alle ernst een opera opneemt die geschreven is door een puber. Toch deden het Danish Radio Sinfonietta en een hoofdzakelijk Scandinavische cast dat wel, met de opname van Lucio Silla van Mozart. En ze leverden geen half werk.

Figaro, the sequel. Die leus zou mooi passen op het affiche van I Due Figaro van Michele Carafa. De opera is het vervolg op Rossini’s Il Barbiere di Siviglia en Mozarts Le nozze di Figaro. Figaro III dus. Een boeiend stuk, dat onlangs in een muzikaal knappe uitvoering op dvd is verschenen.

Met een album getiteld Rossini Mezzo heeft de Spaanse mezzosopraan Silvia Tro Santafé willen bewijzen een echte Rossini-mezzo te zijn. In technisch opzicht is ze daar zeker in geslaagd, maar wat ik bij haar mis, is een twinkeling in haar stem.

La morte de verismo: verismo is dood. Onder deze hartenkreet woedde er de laatste paar weken een heftige discussie op operamailinglijsten. Is het waar? Is verismo dood?

Door het debuut van Plácido Domingo als bariton in Simon Boccanegra staat de opera van Giuseppe Verdi weer even volop in de belangstelling. Dat is doorgaans wel anders. Niettemin zijn er in de loop der jaren best wat opnames gemaakt. Met die van Claudio Abbado als absolute uitblinkers.