Zaterdag 16 februari klonk er van ’s morgens tot ’s avonds laat muziek van Hugo Wolf in De Doelen. De Rotterdamse concertzaal organiseerde samen met de Vereniging Vrienden van het Lied een enerverende dag rond de Oostenrijkse componist. Niets dan lof!

Calixto Bieito’s nieuwe enscenering van Moessorgski’s opera Boris Godoenov verhitte al voor de première op 13 februari de gemoederen in München. Hoe zou de Catalaanse regisseur, wiens favoriete ‘stijlmiddelen’ brute gewelds- en seksscènes zijn, het verhaal van tsaar Boris op het toneel brengen? Het resultaat was echter allesbehalve spraakmakend. Eerder nietszeggend.

Barokopera Amsterdam heeft zijn Purcell Gala uit 2009 een voortreffelijk vervolg gegeven, dat woensdagavond in première ging in De Flint in Amersfoort. Op pientere wijze smeedden regisseur Sybrand van der Werf en artistiek leider Frédérique Chauvet een kleine tien Purcell-werken aaneen tot een vlotte, geestige voorstelling.

Het woord ‘elegisch’ in Busoni’s Berceuse élégiaque typeerde het complete programma dat Christianne Stotijn en ensemble Oxalys maandagavond in het Concertgebouw brachten. Weemoed en donkere herfsttinten overheersten. Toch verschilden de twee vocale cycli van Zemlinsky en Mahler sterk van karakter. Stotijn wist beiden het volle pond te geven.

Minder is meer, zegt men wel. Dat blijkt in de nieuwe Rigoletto van het Opernhaus Zürich. Weinig tot geen rekwisieten en geen grote namen, maar wel een pure, precieze regievoering, die het verhaal in de kern treft. Tatjana Gürbaca bewijst dat ook vandaag het regietheater nog goed functioneren kan. Zelfs in het met sterren verwende Zürich.