Andrea Battistoni. Onthoud die naam. En Ketevan Kemoklidze ook. De één is nog jonger dan de ander, en beiden hebben veel in hun mars. Battistoni als bevlogen maestro, Kemoklidze als de volgende Georgische ster in de dop. In een Barbiere di Siviglia uit Parma laten ze luid en duidelijk van zich horen.

Het Sydney Opera House kent iedereen van ‘gezicht’, maar wat er in het gebouw gebeurt, is minder bekend. Het label EPC heeft daar verandering in gebracht met de nodige dvd-uitgaven van producties van Opera Australia. Daaronder La Bohème. Een prachtige voorstelling.

Met Parsifal geeft De Nederlandse Opera zijn seizoen zonder meer een groots besluit. Meer dan vijf uur tikt de klok, machtig mooi is het orkest en imposant zijn de stemmen. Maar traag is het ook. En statig. Eigenschappen die de toch al lange draad van Parsifal nóg verder uitrekken.

Ik kan me vergissen, maar ik heb de indruk dat er steeds meer operarepertoire van Antonio Vivaldi op cd wordt vastgelegd. De nieuwste aanwinst in de discografie: een solo-cd van sopraan Roberto Invernizzi. Niet spectaculair of verrassend, wel prettig en intiem. Een lekker luisterbaar album.

Zaterdagavond ging Waiting for Miss Monroe in wereldpremière in de Stadsschouwburg Amsterdam. De jonge regisseur Lotte de Beer gaf de opera van Robin de Raaff knap gestalte. Gelukkig maar, want van de ongenaakbare vocalen moest het werk het niet hebben.