Nozze uit de Met klassiek en bruisend.
Op Koningsdag was ik ‘s avonds in bioscoop Pathé Schouwburgplein in Rotterdam voor een Live in HD uitzending vanuit de Metropolitan Opera. Het affiche was niet heel erg uitnodigend: ‘Le nozze di Figaro, bijna een platgetreden pad.’ Maar de strakke regie van Richard Eyre van Mozarts komedie en de uitstekende zang maakten er een bijzonder leuke avond van. En zonder een spoor van regisseurstheater of zelfs maar regietheater. Het was een verademing na Katie Mitchells karikatuur van Die Frau ohne Schatten *die ik eerder die week had moeten doorstaan.
Ombekommerd blijspel
Een Nozze uit het boekje waarin alle aandacht uitging naar de muziek, vooral de zang, en het acteren als ensemble. Deze komische opera draagt al lang geen belerende boodschap meer uit en het hedendaagse publiek kan er onbekommerd van genieten als van een blijspel met uitstekende acteurs. In hoog tempo volgen de verwikkelingen elkaar op tot zelfs Mozart en Da Ponte, de librettist, enigszins buiten adem geraken. De vierde akte is gewoon traag in vergelijking met de voorafgaande drie, maar gelukkig was Eyre wel zo wijs dat niet nog te benadrukken door Marcellina en Bartolo een aria re laten zingen. Dat bleef ons bespaard al denk ik dat ook de zoveelste verschijning van Cherubino op een inopportuun moment het tempo van de afwikkeling niet ten goede komt.
Gespeeld werd in een decor bestaande uit hoge halfopen hoge cilinders op een draaischijf. Van die ruimtes werd feitelijk alleen de onderste laag gebruikt, de rest moest de monumentaliteit van het grafelijk kasteel benadrukken. Een update naar Sevilla anno 1930, de nadagen van het koninkrijk, was alleen te zien aan kledij en kapsels. Vooral Basilio in double breast grijs pak en glad achterovergekamd haar had hier baat bij: zijn personage oogde helemaal als de gladjanus die hij natuurlijk gewoon is.
Ideale keuze
Susanna is het werkpaard in dit ensemblestuk, zonder haar wordt het niks. Olga Kulchynska was in dat opzicht een ideale keuze voor de rol. Moeiteloos zingend, acterend met perfecte timing was ze de lijm die alles bij elkaar hield in Eyre’s uitgekiende personenregie. Mijn eerste kennismaking met Kulchynska was betrekkelijk kort geleden toen ze veel indruk op me wist te maken met haar vertolking van Die Gänsemagd in Königskinder bij DNO**. Die twee rollen verschillen hemelsbreed en Kulchynska liet blijken ook in een komische rol zeer goed uit de voeten te kunnen. En toen alle sierpaarden hun muzikale zegje in een of meer aria’s hadden kunnen doen mocht zij in de vierde akte ook een solo ten beste geven. Eindelijk gerechtigheid, haar Susanna kan niet genoeg geprezen worden.
Niets ten nadele van de rest van de cast, zelden zo’n mooi uitgebalanceerd ensemble op het toneel gezien. Michael Sumuel was een zeer overtuigende Figaro, zeker in de eerste twee aktes nog steeds het volledig van zichzelf overtuigde personage dat we kennen uit Il Barbiere. Sopraan Federica Lombardi zong de grote aria’s van de Gravin doorleefd en vrijwel perfect. Ze bleek ook uitstekend mee te kunnen komen in het komische spel dat vooral de tweede akte bepaalt. Opvallend was de mate waarin ze Cherubino liet komen in zijn door hormonen bepaalde toenadering. Erg oud is de Contessa niet maar die knul is pas 14. Toch scheelde het maar een haar of ze hadden elkaar gekust. Hoe liefdeloos kan een huwelijk zijn denk je dan onwillekeurig. Lombardi was in 2023 bij DNO te horen in Verdi’s Requiem en wordt in juni 2026 terugverwacht als Amelia Grimaldi in Simon Boccanegra, echt iets om naar uit te kijken.
Sun-ly Pierce was een exuberante Cherubino, prima zang en met niet aflatende energie om elk vrouwelijk feromonenspoor te volgen, waar en wanneer dan ook. De rol van de graaf was in handen van Joshua Hopkins die feitelijk van het zelfde laken een pak is als die page. Tijdens de ouverture zagen we Mei Gui Zhang als Barberina in ondergoed het toneel oprennen terwijl ze snel probeerde zich aan te kleden voor het appèl. Kort daarna kwam ook de graaf op die later nog even een gebaar maakte om het jonge kind te bezweren vooral aan niemand iets te vertellen. Net als Cherubino zit hij achter al het vrouwvolk aan, behalve zijn eigen vrouw dan. De overige rollen waren adequaat bezet.
Het orkest van de Met stond onder leiding van Joana Mallwitz die met haar muzikale leiding de georganiseerde chaos op het toneel uitsteken wist te ondersteunen. Al met al een bijzonder leuke avond zonder mitsen of maren, gewoon Mozart en Da Ponte.
De volgende opera in dit seizoen Live in HD vanuit de Metropolitan Opera is Salome van Richard Strauss, met Elza van den Heever in de titelrol. Te zien op 17 mei in vele bioscopen, waaronder Pathé Schouwburgplein in Rotterdam, Pathé Tuschinksi in Amsterdam en Pathé Ede.
Verder lezen, kijken en luisteren
In januari 2025 zag Peter Franken een mooie Aida Live in HD.
De auteur
