Het heeft flink wat jaren geduurd, maar op maandag 11 november maakt Joyce DiDonato haar rentree in Amsterdam, met een soloconcert in het Concertgebouw. De sympathieke diva vertelt Place de l’Opera hoezeer ze Amsterdam gemist heeft en hoe zij het tot wereldvermaarde ‘drama queen’ wist te schoppen.

Waar Joyce DiDonato ook verschijnt, of het nu een operatoneel, een concertzaal of een opnamestudio is, ze vertrekt er altijd met succes. En met een nieuwe schare fans. Er zijn maar weinig operasterren die vocaal en theatraal zo compleet zijn en tegelijk zo toegankelijk blijven voor hun publiek.

In maart vorig jaar zou DiDonato na een aantal jaren van afwezigheid haar opwachting maken in Nederland, voor een kleine tournee met Händels Ariodante. Vanwege ziekte moest ze echter afzeggen.

Op 11 november zet ze dan eindelijk toch voet op Hollandse bodem. Onder begeleiding van Il Complesso Barocco en dirigent/violist Dmitry Sinkovsky zingt ze in het Concertgebouw het programma Drama Queens, dat ze vorig jaar – uiteraard weer met veel succes – op cd zette. Het programma bevat aria’s van onder anderen Händel, Cesti en Porta.

Ziet u ernaar uit om terug te keren naar Amsterdam?
“Ja, ik heb de stad enorm gemist! Amsterdam was samen met Parijs de eerste Europese stad waar ik echt verliefd op werd. Amsterdam gaf me geweldige mogelijkheden toen ik nog helemaal onbekend was en ik zal de gastvrijheid die ik er kreeg nooit vergeten. Ik heb een warme plek in mijn hart voor deze prachtige stad, met zijn grachten en musea en fietsen en friet! Ik kan niet wachten om terug te komen.”

Zoals u al zegt, was er een tijd dat ook u nog onbekend was en met audities en optredens de top probeerde te bereiken. Hoe is het u gelukt uw naam te vestigen? Wat zou u als redenen noemen?
“Ik heb geen flauw idee… Ik ben mensen tegengekomen die meer talent hadden dan ik, maar die het niet ‘gemaakt’ hebben. Ik denk dat mijn arbeidsethos er wat mee te maken heeft. Ik heb nooit opgehouden te werken om mijn doel te bereiken. Misschien was dat de sleutel?”

Uw carrière leek aan het begin niet direct in de richting van opera te gaan. Waardoor bent u uiteindelijk toch voor het genre gevallen?
“Mijn liefde voor opera ontstond niet door ernaar te kijken, maar door het uit te voeren. Toen wist ik direct dat ik ’thuis’ was. En hoe meer ik het verkende, hoe meer ik me thuis ging voelen.

Naarmate de tijd voorbij is gegaan, ben ik me gaan realiseren wat voor mij zo bedwelmend aan opera is. Namelijk dat ik alles wat ik ben nodig heb om het uit te voeren zoals ik het wil. Het vraagt om een toewijding op alle levels: fysiek, emotioneel, psychologisch, intellectueel en spiritueel.”

Zoals alle sterren plant u uw agenda jaren vooruit. Bent u nog steeds gelukkig met de keuzes die u jaren geleden maakte? Of denkt u weleens: waarom zei ik hier ja tegen?
“Dat overkomt me zelden, omdat ik de aanbiedingen die ik krijg altijd zeer zorgvuldig overweeg voordat ik ja zeg. Ik ben er altijd in geslaagd om keuzes met echte waarde te maken, en ik neem aan dat dat zo blijft! Het is voor mij erg belangrijk dat ik in mijn agenda een balans houd tussen opera en recitals, oude en nieuwe werken en Europa en Amerika. Dat is niet altijd makkelijk, maar ik blijf ernaar streven!”

Eén van de dingen waar u veelvuldig om geprezen wordt, is uw présence en uw energie op het toneel. Hoe krijgt u het voor elkaar er altijd weer met zo veel energie te staan?
“Rust is de sleutel! Maar ook bij ziekte of vermoeidheid zijn er altijd twee dingen die me drijven: de muziek zelf (wat een grommend beest van energie is dat!) en de wetenschap dat het publiek naar het theater gekomen is in de hoop veranderd, getransformeerd te worden. Dát is wat mij motiveert. Het gebeurt niet altijd, maar ik weet dat het mogelijk is en wil daar zo veel als mogelijk aan bijdragen.”

Hoe veeleisend is het om zo veel met drama en zware emoties bezig te zijn?
“Nou, ik wil niet te onbescheiden klinken, maar het is onbeschrijfelijk veeleisend. Er gaat een gigantische hoeveelheid energie door een artiest op het toneel, en dan heb je soms nog signeersessies die 90 minuten duren, die ook weer een fontein van energie van je vragen.

Ik houd ervan, dat zonder twijfel, maar ik moet mezelf ook beschermen, zodat ik mijn reserves nooit helemaal opmaak. Dat zou tot ziekte of apathie aan mijn kant kunnen leiden, en zou ook zijn tol eisen van mijn ‘echte leven’. Ik geef er daarom de voorkeur aan een paar stevige grenzen te stellen, zodat ik er zeker van kan zijn dat ik altijd de juiste hoeveelheid energie heb op het toneel.”

In Amsterdam zingt u aria’s van uw cd Drama Queens. Hebt u dat programma zelf samengesteld?
“Ik heb de aria’s geselecteerd in overleg met Alan Curtis, die in feite alle research deed en al het materiaal vond. Mijn job was veel makkelijker: ik moest door de dozijnen manuscripten lezen en uitzoeken wat mij als artiest echt aansprak.

Ik denk dat we prachtige juwelen gevonden hebben, die de sterk emotionele inhoud van deze iconische, larger-than-life barokkoninginnen belichten en tegelijk de diverse kleuren en mogelijkheden tonen die binnen dit ene muzikale hoofdstuk bestaan.”

Bent u zelf een ‘drama queen’?
“In het alledaagse leven? Nee. Ik ben niet opvliegend, ik ben niet hysterisch, ik breek geen vazen en zoek geen wraak. Maar ik voel emoties wel heel diep en met veel passie. Dus in termen van wat ik voel? Ja, dan ben ik zeker een drama queen.”

Hebt u al plannen voor een nieuw soloalbum?
“Ik heb net in Lyon de opnames voor mijn volgende album bij Warner/Erato afgerond. Ik kan er niet te veel over zeggen, maar de focus ligt op de prachtige wereld van de belcanto. De sessies verliepen geweldig. Ik hoop dat dit vertaald kan worden naar iets magisch op cd!”

Het concert van Joyce DiDonato vindt plaats op maandag 11 november om 20.15 uur in de Grote Zaal van het Concertgebouw. Op het moment van schrijven zijn er nog kaarten beschikbaar.

Zie voor meer informatie en het boeken van kaarten de website van het Concertgebouw.