Blog Liza Lozica: terug naar troost.
Momenteel is zangeres Liza Lozica met pianist Maurice Lammerts van Bueren bezig met opnames van het repertoire van componist Isaac Albéniz. De componist is vooral bekend van zijn pianowerken zoals zijn Ibéria, maar zijn de liederen voor zang en piano zijn in Nederland grotendeels onderbelicht – ten onrechte in de ogen van Liza en Maurice. Het duo gaat op zoek naar een intiem, transparant geluid in de vertolkingen van de liederen, om op die manier de muziek zo eerlijk mogelijk weer te geven. Een zoektocht naar de balans in het emotionele karakter van de tekst en de lichtheid in de muziek van de componist.
Op 6 juni komt de singel ‘Paradise regained’ * uit, gevolgd door de EP van ‘Quattre Melodiés’ en ‘Il en est de l’amour’ op 22 juni.
In het najaar van 2025 zetten zij de zoektocht in dit repertoire voort en nemen zij een album op met een ruime selectie aan liederen van Albéniz. De van origine Catalaanse componist reisde veel gedurende zijn leven en componeerde stukken op gedichten in veel verschillende talen, wat een uniek karakter geeft aan de liederen. Liza en Maurice nemen een diepe duik in het veelzijdige repertoire van Albéniz.
Blog
Tijdens het opname- en release ‘proces’ schrijft Liza een serie blogs voor Place de l’Opera waarin de zangeres maatschappelijke thema’s alsmede thema’s waar artiesten mee dealen zal bespreken. Eerder maakte Liza blogs over haar tijd in Salzburg**.
Hier is haar eerste blog in de nieuwe serie.
Troost
Zingen was voor mij van jongs af aan een manier van verwerken. Na een conflict, als ik me alleen voelde, of juist heel blij, zong ik.
Zoals zovelen, simpelweg onder de douche. Ik vouwde mijn armen om me heen, mijn ogen dicht, alleen klank. Ik zong liedjes die op dat moment in me opkwamen. Niet bezig met mooi of goed, maar met het hervinden van grip, of om mezelf te troosten.
Paradoxaal genoeg ging juist dit verloren, naarmate ik meer en meer een zangcarrière ambieerde en mij intensief met zingen bezighield. Het draaide om presteren, om goedkeuring, te vormen naar de verwachting: dít is hoe een operazangeres zich kleedt, gedraagt, praat, beweegt – toch?
Hiermee legde ik continu mijn waarde in handen van een ander. Net zo lang totdat de klank van mijn eigen stem niets meer met mijzelf te maken leek te hebben, laat staan dat die nog de functie vervulde die hij vroeger had. En laat de wereld er nu ook bepaald niet begrijpelijker op zijn geworden.
Cue crisis.
Totdat de muziek van Isaac Albéniz voorbijkwam – en dan met name de Quatre Mélodies op gedichten van Francis Coutts. Maurice en ik werkten al even samen, en deze stukken kwamen per toeval op ons pad, werkend aan een ander programma.
De teksten raakten aan gedachten die ik zo vaak had: machteloosheid, verlies, spijt, onbestemdheid. (U heeft vast al gemerkt dat ik neig naar melancholie.) De melodieën van Albéniz leken daarop te antwoorden. Maar niet door mee te kleuren met de donkerte in de poëzie, maar juist door te sturen naar hoop, naar schoonheid in zwaarte.
En zo bood het onderzoeken van deze stukken onverwachts een zoektocht terug naar een kern. Om, te midden van alle mondiale onrust, terug te keren naar stilstand en intimiteit. Terug naar een oude manier van zingen: met mijn ogen dicht, mijn armen gevouwen, op zoek naar grip en antwoorden. Terug naar troost.
*Luister hier naar ‘Paradise regained’ door Liza en Maurice
Verder lezen
De auteur
