Toegegeven, het libretto is zo warrig, dat zelfs de hoofdpersonen waarschijnlijk niet weten wie ze zijn, wat ze aan het doen zijn, met wie, en waarom. Maar de muziek! Als er engelen bestonden dan zouden ze Bellini’s cantilenen uit La Straniera tot vervelens toe (kan men daar verveeld van raken?) herhalen.

De Roemeense Nationale Opera heeft de productie van Die Fledermaus, waarmee het de komende tijd door Nederland toert, voorzien van een charmante, vrolijke uitstraling. Dat is ook wel nodig; het compenseert de muzikale slordigheid.

De bewerking die het Belgische Muziektheater Transparant heeft gemaakt van Henry Purcells semi-opera The Fairy Queen is mager. De surreële voorstelling die de plaats heeft ingenomen van een duidelijke verhaallijn, heeft te weinig vocale kracht om te overtuigen.

Raar maar waar: er bestaat geen slechte opname van Bergs Wozzeck. Althans, ik ken er geen. Deze opera, die misschien wel de aangrijpendste opera van de vorige eeuw is, weet zich immer te vergezellen van een evenredige ongenaakbaarheid. De muziek is zeer expressief en niet in een definitie samen te vatten. Berg gebruikt zowel de dodekafonie als de zoetste vioolklanken, en wisselt het sprechgesang af met melancholieke ‘aria’s’.

Wat een meesterlijke componist is Francesco Cavalli. En wat kan Concert Köln dat ontroerend mooi ‘verwoorden’. Zo mag je Ercole amante van De Nederlandse Opera wel samenvatten. Het is een productie waarin de luisteraar veelvuldig kan genieten. Met dank ook aan regisseur David Alden, die het niet te bont maakte.