Wie nog twijfelt of Roberto Alagna tot de beste tenoren ter wereld behoort, moet zeker de nieuwe dvd-uitgave van zijn Londense Faust-vertolking uit 2004 gaan bekijken. Grandioos gezongen, voortreffelijk geacteerd: één groot succes. En dat in een productie waarin álle rollen subliem bezet zijn.

Alagna’s optreden als Faust, in juni 2004 bij het Royal Opera House, werd door The Guardian bestempeld als ’the performance of a lifetime’. Daar kan ik volledig in mee komen. De tenor blinkt uit in zijn acteerwerk en laat Gounods personage fascinerend ontwikkelen.

Hij begint als een stokoude, verbitterde man, barst van de energie en levenslust als de duivel hem verjongt heeft, maar takelt dan langzaam af als hij de destructieve macht van de boze begint te ondervinden, tot hij zich uiteindelijk wanhopig aan Marguerite vastklampt. Eén van de beste acteerprestaties die ik tot op heden van de Fransman gezien heb.

Vocaal was hij die avond bovendien in topvorm, wat alleen al aan zijn extra lange hoge noten te merken is. De Franse zinnen rollen vloeiend uit zijn mond, vol van klank en kleur. En iedere gemoedstoestand van Faust voorziet hij weer van een net iets andere tint in zijn stem. Grote klasse.

Alagna wordt vergezeld door Bryn Terfel als Méphistophélès. Een verrukkelijk duo. In het begin zijn ze dikke vrienden, tot Faust merkt hoe erg hij in de greep wordt gehouden. Terfel zingt grof en ruw en blijft onverstoorbaar tijdens alle dramatische gebeurtenissen in de opera. Zijn mimiek spreekt duivelse boekdelen.

Marguerite wordt uitmuntend neergezet door Angela Gheorghiu. Alleen al haar pure, natuurlijke geluid is genoeg om de zuiverheid van haar personage geloofwaardig te maken. Daarbij zingt ze gemakkelijk en expressief en is haar spel drama ten top. De manier waarop ze de waanzin van Marguerite speelt in de slotscènes is uniek.

Ook Marguerites broer Valentin kent een supercast: Simon Keenlyside. De Brit heeft alles in huis voor de rol, zowel qua zang als qua spel, en van zijn sterfscène maakt hij een aangrijpend gebeuren. Het bloed komt zelfs uit zijn mond.

Siébel tot slot wordt prachtig gezongen door Sophie Koch. Ook acteren doet ze verdienstelijk. Helaas verdwijnen haar gezichtsuitdrukkingen als ze zingt, door haar overdreven articulatie.

Regisseur David McVicar laat Siébel mank lopen, wat heel goed uitpakt. Het maakt van hem nog meer een buitenbeentje. En zo zit de gehele productie vol vondsten van McVicar. Vele daarvan betalen zich uit in indrukwekkende scènes en schitterende toneelbeelden. Soms kan ik hem echter niet volgen. Waarom Faust bijvoorbeeld achter het orgel zit in de vierde akte, is mij niet duidelijk. Niettemin: hij weet het heftige drama van Gounod ook echt heftig over te brengen, met een erg mooi slot.

Antonio Pappano ondersteunt de opera ondertussen vanaf de bok met een piekfijne uitvoering van Gounods muziek, waarin hij grootse emoties niet schuwt.

Wat kun je nog meer wensen?