AchtergrondBinnenkortInterviews

Marjon Strijk: een dienstbare zangeres

Sopraan Marjon Strijk gaat haar eigen weg. Ze deed geen conservatoriumopleiding, maar begon haar werkende leven in de zorg. Pas later werd zang een serieus carrièrepad. Inmiddels is ze een veelgevraagde soliste. “Door het verpleegstersvak ben ik altijd met beide benen op de grond blijven staan.”

Marjon Strijk: “Ik ben iemand die veel geeft. In de zorg, maar ook als zangeres.” (© Donald Bentvelsen)

Toen Marjon Strijk 4, 5 jaar oud was, ging ze voor haar moeder staan en zei: ik word zuster en zangeres. Het was geen kinderlijk dromen, het was een vastberadenheid die de sopraan nog altijd kenmerkt. Want inderdaad: ze heeft nooit een ander beroep uitgeoefend of willen uitoefenen.

Marjon werkte lang in de kinderzorg en de ziekenverzorging. “Heel mooi werk”, vertelt ze. “Maar er werd zo veel bezuinigd dat je op een gegeven moment hooguit tijd had voor persoonlijke aandacht tijdens een wasbeurt. Nu ben ik wel iemand die knokt waar ze voor staat, dus ik liet merken hoe ik daarover dacht. Regelmatig zat ik op kantoor bij ons afdelingshoofd.”

Naast haar werk in de zorg zong Marjon veel. Nadat ze haar tweede kind had gekregen, besloot ze meer werk van haar zangcarrière te maken. “Ik dacht: ik zing nu goed, later wordt mijn stem misschien minder, dus ik kan me beter nu op de zang richten. Ik deed het zingen eerst parttime naast mijn fulltimebaan in de zorg, maar ik ben steeds minder gaan werken in de zorg en steeds meer gaan zingen.”

Bach de grootste

Marjon Strijk is inmiddels vaste solist bij de Nederlandse Bachvereniging, als freelancer verbonden aan het Nederlands Kamerkoor en lid van het solistenensemble Quink, waarmee ze internationaal naam heeft gemaakt. Naast die “vaste elementen in het onzekere bestaan van een zanger”, zoals ze het zelf omschrijft, is ze een veelgevraagde gastsoliste bij tal van koren en orkesten.

Marjon geniet de meeste bekendheid in het barokrepertoire. “Zo stond ik bekend: ‘Marjon is dé baroksopraan.’ Nu is Bach voor mij ook de grootste componist, maar Bach kan ook beperken. Zijn muziek is heel instrumentaal. Het is wel doorleefd, maar op een heel andere manier dan bij bijvoorbeeld Schumann en Brahms. Die zijn veel warmbloediger. Bij hen moet je als het ware durven zingen in je onderbroek.”

“Ik ben door een paar diepe dalen gegaan en ben toen meer romantische muziek gaan zingen”, vervolgt Marjon. “Die muziek doet fysiek wat met je. Ik heb gemerkt dat ik er ook Bach mooier door ben gaan zingen.”

Jezelf blijven

Zingen is voor Marjon Strijk een dienstbaar vak, eigenlijk net als werken in de zorg. “Ik ben iemand die veel geeft. In de zorg, maar ook als zangeres. Ik wil een doorgeefluik zijn voor de muziek, zodat ik iets aan het publiek kan geven. Dat, en mijn liefde voor de muziek, houden me gedreven.”

Marjon Strijk (rechtsboven) maakt deel uit van Quink Vocaal Ensemble, samen met tenor Harry van Berne (rechtsvoor), bas-bariton Kees Jan de Koning (linksvoor) en mezzosopraan Elsbeth Gerritsen. (© Diederik Rooker)

Verschil met de zorg is wel dat je als zangeres volop in de spotlichten staat, erkent Marjon. “Maar door de verzorging ben ik altijd met beide benen op de grond blijven staan. Als je met zieke mensen werkt, ga je nadenken over de vraag waar het leven echt om draait. Dat helpt me om mezelf te blijven.”

“In het zangersvak wordt erg gekeken naar de buitenkant”, vindt Marjon. “Bij wie je gezongen hebt en hoeveel optredens je op je cv hebt staan, zijn belangrijke dingen. Voor mij telt dat minder. Ik zal nooit een erg beroemde sopraan worden, maar ik doe ontzettend veel concerten en kan mijn ei daarin kwijt. Dat is wat voor mij telt.”

Victoriaans Engeland

Op 15 maart is Marjon samen met het Quink Vocaal Ensemble te gast in de Edesche Concertzaal. Ze brengen onder de titel Music, when soft voices die een concert over het Victoriaanse Engeland van de late negentiende eeuw. Op het programma muziek van onder anderen Elgar, Vaughan Williams en Parry, meesters van het Engelse lied. “Een hartverwarmende tocht langs verloren liefdes en de zachte dood”, zo omschrijft het ensemble het.

Marjon zingt deze maand verder tweemaal in de Johannes Passion, brengt in Eindhoven het nieuwe lied ‘De Moeder, de vrouw’ van componist Wilko Brouwers in première en verzorgt met Schola Davidica een Choral Evensong. Zie voor meer informatie de persoonlijke website van Marjon Strijk.

Zie voor meer informatie over Music, when soft voices die de website van de Edesche Concertzaal.

Vorig artikel

Strobos zingt Mahler bij Kamerorkest

Volgend artikel

Alexander de Jong komt thuis bij Sondheim

De auteur

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman is journalist en muziekliefhebber. Hij richtte in januari 2009 Place de l'Opera op en leidt sindsdien het magazine.