In augustus 1987 regisseerde Jean-Pierre Ponnelle voor het Rossini Opera Festival de eenakter L’occasione fa il ladro. Een jaar later overleed de regisseur, nadat hij tijdens repetities voor Carmen in München in de orkestbak was gevallen. 25 jaar na zijn dood werd hij door het festival in Pesaro herdacht met een herneming van zijn productie.

Het verhaal van L’occasione fa il ladro draait eigenlijk rond een ‘verwisseling van valiezen’ (cambio della valigia). Bij aanvang zien we een leeg toneel. De knecht Martino komt achteraan in de zaal binnen met een grote valies. Hij komt naar voren, haalt uit zijn valies de partituur en geeft die aan de dirigent, in dit geval de Taiwanese Yi-Chen Li, waarna de ouverture kan beginnen. In die ouverture barst een onweer los, waarvan de muziek later door Rossini opnieuw werd gebruikt voor het onweer in Il barbiere di Siviglia.

Ondertussen heeft Martino zijn valies op het toneel gezet en komen alle personages eruit, waaronder ook zijn baas Don Parmenione. Martino geeft aan een ploeg technici instructies om het decor op te bouwen. Op een simpele, vrolijke manier wordt in een mum van tijd een eenvoudige herberg tevoorschijn getoverd en het verhaaltje kan beginnen.

Don Parmenione en Martino schuilen in de herberg en even later komt ook Conte Alberto in de herberg dekking zoeken tegen het onweer. Hij vertelt dat hij onderweg is om te trouwen met een bruid die hij nog nooit gezien heeft. Als het onweer is overgetrokken vertrekt hij, maar neemt per abuis de valies van Don Parmenione mee.

Samen met zijn knecht opent Parmenione de koffer van Conte Alberto, vindt er geld, een paspoort en een portretje van de onbekende bruid en wordt op slag verliefd op haar. Hij weet dat Conte Alberto en de bruid elkaar nog nooit gezien hebben en besluit dus zich uit te geven voor Alberto en de mooie bruid tot de zijne te maken. Hij vertrekt met zijn knecht, die de technische ploeg andermaal instructies geeft om een woonkamer in het huis van Don Eusebio op te bouwen. De rest van de opera speelt zich daar af.

Don Eusebio wil dat zijn nichtje, Berenice, en de meid Ernestina de bruidegom goed ontvangen. Berenice is echter niet van plan zich zomaar over te leveren aan de eerste de beste bruidegom die ze nog nooit heeft gezien en besluit om met haar meid van plaats te wisselen: de meid moet dus de rol van meesteres spelen en Berenice zal zich uitgeven voor meid.

Zowel Don Parmenione als Conte Alberto arriveren in het huis en allebei beweren ze bij hoog en bij laag Alberto te zijn. Uiteindelijk valt alles op zijn pootjes en wordt een dubbel huwelijk gevierd: Don Parmenione blijkt stapelverliefd te zijn op de meid en Berenices hart smelt voor Conte Alberto. En daarmee worden de conventies gerespecteerd, want de bariton trouwt met de mezzo en de tenor met de sopraan. Martino laat het decor afbreken en grotendeels verdwijnen in een valies…

Het decor bestaat uit niet veel meer dan een aantal geschilderde doeken en een minimum aan meubelen, maar Ponnelle bewijst dat ook daarmee opera op niveau gemaakt kan worden. Er is niks diepgravends aan, er is geen ‘concept’ dat zo nodig opgedrongen moet worden, maar het is onbezorgd en ongecompliceerd amusement, met dank aan een uitgekiende personenregie.

Dirigente Lin (inderdaad een vrouw) ziet eruit als een schoolmeisje, maar ze doet de partituur die ze van Martino gekregen heeft niet eens open en laat het Orchestra Sinfonica G. Rossini pittige Rossini spelen.

Bariton Paolo Bordogna (Martino) behoort stilaan tot de vaste waarden op het festival, waar hij zich onderscheidt in bufforollen – iets waarvoor hij geknipt is.

Vocaal lieten vooral de Italiaanse tenor Enea Scala en de Russische sopraan Elena Tsallagova – het paar Alberto en Berenice – zich opmerken.

Hou je bagage altijd goed in het oog!