Place de l’Opera-lezer Stefan Caprasse reisde naar Parijs voor twee producties bij de Opéra national de Paris: Les Huguenots en Tristan und Isolde. Hij doet verslag.

Ik keek zeer uit naar de productie van Les Huguenots in de Parijse Opéra Bastille en ben uiteindelijk zeer tevreden het gezien te hebben. Akkoord, de enscenering heeft niet de grandeur (het imposante decor) en de vindingrijkheid van de Olivier Py-productie in de Munt, maar ik was al opgelucht dat het verhaal vrij ‘normaal’ verteld werd (mag weleens…). Ik vrees dat bijvoorbeeld Les Troyens later in het seizoen in de regie van Tcherniakov andere koek zal zijn…

Hoewel regisseur Andreas Kriegenburg beweerde de geschiedenis ‘tijdloos’ te situeren, kwam het geheel vrij (te?) braaf over. Wel mooie plaatjes met vooral heel kleurrijke kostuums, inclusief kanten kragen, in een eerder abstract decor: een gestileerd natuurlandschap met sierlijk geklede dames voor het hof van Marguerite de Valois, later een receptiezaal en vooral een wit gebouw met verschillende verdiepingen (op France Musique zouden ze een vergelijking met IKEA-meubels gemaakt hebben!). Dat alles in een eveneens witte scèneomkadering waar in het begin en op het einde (de Bartholomeusnacht!) het bloed lijkt af te stromen… En bijvoorbeeld een heel ontroerend slotbeeld met de stervende Valentine, die door haar vader (die haar ‘per ongeluk’ mee in het bloedbad heeft doen ombrengen!) ondersteund wordt, terwijl Marguerite de Valois machteloos en wanhopig toekijkt.

Hoewel ik hier ook weer positiever ben dan de kritiek op France Musique, vond ik de bezetting fantastisch. Om te beginnen tenor Yosep Kang, die nog in de laatste weken had moeten invallen voor Bryan Hymel en die meteen scoorde met een prachtig gezongen (aartsmoeilijke) ‘Plus blanche que la blanche hermine’. Daarnaast de uiterst charmante (zowel vocaal als qua looks!) Valentine van Ermonela Jaho. Eén van de hoogtepunten was hun liefdesduo in het vierde bedrijf, ‘Tu l’as dit que tu m’aimes’.

De meeste indruk wekte Lisette Oropesa als Marguerite de Valois en dan natuurlijk vooral in haar grandioos gebrachte entreearia ‘O beau pays de la Touraine’ met de enorm virtuoze cabaletta! Het publiek ging uit het dak (en ik ook …)!

Er was ook de sonore en kleurrijke Marcel (het personage is dat ook) van Nicolas Testé, zowel in zijn Luther-hymne als in zijn ‘pif paf-lied’. Van deze laatste mocht hij wel enkel de eerste strofe zingen. We vernemen hier dus niet dat (alle) vrouwen “ces Dalilas” moeten gemeden worden – mening waar hij na zijn contact met Valentine, die zijn meester redt tegen haar vaders wil in, wel op terugkomt.

Karine Deshayes was hilarisch (in de positieve zin van het woord) als de page Urbain. Alleen dat pakje al! Ook de rest van de bezetting – met onder anderen Paul Gay als Comte de St Bris, de uiteindelijk fanatieke, moorddadige vader van Valentine, en Florian Sempey als de sympathieke en meer gematigde Comte de Nevers – was uitstekend gecast. Ook dirigent Michele Mariotti, het orkest en de koren (indrukwekkende ‘Bénédiction des poignards’ en fanatieke slotkoren!) waren uitstekend. Kortom, toch wel een onvergetelijke avond!

Tristan und Isolde

Als groot Wagnerliefhebber was ik de avond daarvoor in dezelfde Opéra Bastille ook de herneming van de ‘oude’ Peter Sellars-productie van Tristan und Isolde gaan zien. Ik had deze enscenering destijds bij zijn eerste seizoen gezien en mij toen enigszins geërgerd aan de permanent nogal opdringerige videobeelden van Bill Viola en de verder eerder minimalistische scenografie.

Gelukkig was er toen Waltraud Meier en haar uitstraling alleen maakt elke voorstelling tot een evenement. Was het omdat ik nu wist wat ik moest verwachten? In elk geval viel het geheel mij nu mee. Die video’s passen wel degelijk meestal goed bij de ambiance van het moment, soms zelfs letterlijk (zee, woud…) en ook elders sluit de symboliek min of meer aan bij het werk. En de personenregie is, zelfs met die uiterst beperkte (!) toneelrekwisieten toch wel sterk.

De bezetting was ook nu uitstekend. Het schijnt dat ze ook op France Musique strenger beoordeeld werd, maar voor mij was Martina Serafin toch een revelatie als Isolde, zowel vocaal als qua scenische uitstraling. En Andreas Schager, die ik nog afgelopen zomer als Parsifal in Bayreuth gezien heb, was een indrukwekkende Tristan. Idem voor Ekaterina Gubanova als Brangäne en René Pape als König Marke. Alleen Matthias Goerne (Kurwenal) viel me nogal tegen. Of hij nu verkouden was of gewoon die avond niet in vorm, in elk geval tegen het einde van de voorstelling leek hij bijna stemloos (of overdrijf ik?). Philippe Jordan dirigeerde met veel spanning en soms opvallend snelle tempi. Ook een gedenkwaardige avond…

Stefan Caprasse