De eigenzinnige zangeres Nora Fischer sleepte in 2017 een platencontract bij Universal binnen en viert dat nu met haar eerste solo-cd: Hush. Ze laat de grotelabelroem niet naar haar hoofd stijgen, maar houdt haar tegendraadse zelf stevig vast.

Nora Fischer (1987), dochter van de beroemde dirigent Iván Fischer, groeide op met klassieke muziek en leerde het zangersvak aan traditionele conservatoria. Haar carrière is echter gefundeerd op onconventionele keuzes en eigengereide programma’s. Bij Fischer verdampen omkaderingen als stemvak, stijl en genre.

Hush bevestigt haar reputatie. Samen met gitarist Marnix Dorrestein, een popmuzikant zonder affiniteit met oude muziek, werkte Fischer twaalf zeventiende-eeuwse liederen om tot songs van nu. Het duo kleedde het repertoire van Scarlatti, Purcell, Monteverdi en anderen tot de essentie uit en kleurde het met modern stemgebruik en frisse ritmiek eigentijds in. Het levert een originele, fascinerende luisterervaring op. Nooit gedacht dat je op ‘Come All Ye Songsters’ van Purcell zo kon swingen.

De barokke oorsprong blijft hoorbaar, maar zang en gitaarspel klinken als gisteren gecomponeerd. Strak en onopgesmukt. Fischers haast pretentieloze klank legt de ziel van de teksten prachtig bloot. Haar expressie is rechttoe rechtaan, heel anders dan het typische, somptueuze barokgeluid. De titelsong ‘Hush, no more’ van Purcell en ook het openingsnummer ‘O cessate di piagarmi’ van Scarlatti zijn exemplarisch. Beeldschoon in hun eenvoud en rust.

Het duo had wat meer contrast in hun arrangementen kunnen aanbrengen – veel nummers zijn verstild en ingetogen – maar behalve dat laat dit debuut niets te wensen over.