CD-recensies

Mozarts requiem, net als toen

Het New College Choir uit Oxford heeft een bijzondere versie van Mozarts requiem op cd gezet. Alleen dat is al lovenswaardig, gezien de vele uitvoeringen en opnames van het werk. Het bijzondere is dat koor, orkest en solisten zoveel mogelijk ‘net als toen’, als in Mozarts dagen, bezet zijn. En het werkt.

Persoonlijk heb ik niet veel op met minutieus gestreef naar de meest perfecte nabootsing van hoe een werk ’toen geklonken zou hebben’. Als het maar overtuigend communiceert, dat lijkt me belangrijker. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat een ‘historisch verantwoorde’ opname niet overtuigen kan.

Zeker in het geval van het overbekende requiem van Mozart ben ik blij dat het koor van het New College Oxford samen met het Orchestra of the Age of Enlightenment gekozen heeft voor een authentieke benadering. De vier solisten zijn afkomstig uit het koor, de sopraan- en altsolo’s worden vertolkt door twee knapen, het koor bestaat geheel uit mannen (jongenssopranen, counters, tenoren en bassen) en het orkest speelt op periode-instrumenten. Volgens het huislabel van het koor, Novum, een unieke samenstelling.

Het orkest komt mij lichter en scherper – snaarderig zo je wil – over vergeleken met minder periodegevoelige uitvoeringen. Fraai is de transparantie die zo ontstaat, maar jammer vind ik dat het geheel meer ‘religieuze statigheid’ krijgt en minder emotie.

Verder vind ik de tempi van dirigent Edward Higginbottom niet altijd het meeste uit de muziek halen (vooral een kwestie van smaak) en mag je van de solisten (12 tot en met 22 jaar) geen internationaal topniveau verwachten.

En toch. Jongenssopraan Jonty Ward, jongensalt James Swash, tenor Guy Cutting en bas Jonathan Howard leveren, op een paar minder zekere frases na, echt bekwaam werk. Vooral Ward springt in het oog. Met een gouden geluid en veel muzikaal gevoel leidt hij de solopassages. Haast als een engel.

Ook binnen het koor vind ik de jongenssopranen de grootste winst van deze opname. Puur en loepzuiver stralen ze in de nok van Mozarts partituur. Het is niet alleen beeldschoon, het geeft het requiem ook een extra vrome, hemelse atmosfeer. Heel passend.

De bedoeling van de uitvoerenden was om met deze authentieke bezetting een sterk homogeen resultaat te creëren. Daar zijn ze mijns inziens in geslaagd. Het zal niet naar ieders smaak zijn, maar koor, orkest en solisten zitten geheel op één lijn en geven, ondanks de kanttekeningen, Mozarts meesterwerk een simpelweg uitstekende uitvoering.

Vorig artikel

Metropolitan haalt geliefde blog uit de lucht

Volgend artikel

Trionfo geeft Skupoy Nederlandse première

De auteur

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman is journalist en muziekliefhebber. Hij richtte in januari 2009 Place de l'Opera op en leidt sindsdien het magazine.

1 Reactie

  1. Gerard
    19 augustus 2011 at 23:59

    Is het niet zo dat een groot deel van het Requiem niet van Mozart’s hand is maar van zijn leerling Sussmayer? (hoe de verhouding ligt weet ik niet precies, maar ik dacht dat Sussmayer meer erbij heeft gecomponeerd dan wat Mozart heeft nagelaten). Ik vind het wat dat betreft ook wel ironisch dat een aantal grote dirigenten Mahler’s 10e niet wil dirigeren (op het Adagio na) omdat het niet door Mahler zelf voltooid is. Maar net zo makkelijk dirigeren ze dan wel het Requiem ”van Mozart”, terwijl dat voor een groot deel op conto van Sussmayer staat.