Het Rotterdams Philharmonisch Orkest voerde gisteravond (4/6) twee Franse werken op: een ‘scène lyrique’ van Debussy en een ‘tragédy lyrique’ van Poulenc. Over ‘lyrique’ dus niets te klagen, zeker niet met de sublieme Yannick Nézet-Séguin op de bok. Wat ik echter miste, was pijn en leed.

De controversiële regisseur Olivier Py heeft op stijlvolle wijze zijn debuut gemaakt in Nederland. De Fransman maakte van Benjamin Brittens ‘kerkparabel’ Curlew River een diepgaande, mystieke voorstelling. Met dank ook aan de uitstekende uitvoerenden.

Nederland kon gisteravond (1/6) voor het eerst kennismaken met Schumanns opera Genoveva. Onvergetelijk vond ik de kennismaking niet. De zeggingskracht van het MDR Sinfonieorchester Leipzig en de cast onder aanvoering van Anne Schwanewilms was summier.

De nieuwe Otello van de Deutsche Oper Berlin is een triest besluit van een prima seizoen 2009/2010. De muzikale leiding en de regie zijn vermoeiend en vervelend, de zang van José Cura biedt geen verlichting. Anja Harteros is het enige lichtstreepje in de duisternis van een gedesoriënteerde én desoriënterende avond.

De Nederlandse scenische première van Le Vin Herbé doet het thema van Operadagen Rotterdam – ‘Passie’ – veel eer aan. De voorstelling is één grote teug beklemmende, gepassioneerde muziek, uitgevoerd door een dozijn indringende zangers en een klein maar expressief ensemble.