CD-recensiesFeatured

Twee gouden uren met oude L’Elisir

Een gouwe ouwe. Dat etiket wil ik van ganser harte op een nieuw uitgegeven L’Elisir d’amore uit 1962 plakken. 1962 mag dan zwartwitlang geleden zijn, de zang van met name Luigi Alva als Nemorino en Mirella Freni als Adina is van goud.

L'Elisir d'amore De productie van Gaetano Donizetti’s L’elisir d’amore werd in juni 1962 live opgenomen tijdens het bekende Glyndebourne Festival. Het huislabel van het festival bracht de opname onlangs uit op cd. Het is een luxe uitgave met een zeer precies weergegeven libretto in drie vertalingen.

Uiteraard is de opname niet van de gelikte kwaliteit die hedendaagse opnames tekent. Het geloop over het toneel hindert soms een beetje en het Royal Philharmonic Orchestra legt het qua verstaanbaarheid af ten opzichte van de zang.

Niettemin druipt de cd van kwaliteit. Dat komt vooral door de twee hoofdrolspelers: Mirella Freni als Adina en Luigi Alva als Nemorino. Freni brengt veel diepte in haar personage aan met haar heldere, lichte stem. Daarnaast imponeert ze met haar gave techniek en spetterend gemakkelijke hoogte. Een stem om van te smullen.

Alva is een uitbundige, levendige Nemorino. Zonder dat je hem ziet, weet hij zichzelf goed te karakteriseren. Naïeve levenslust volgt dik aangezette melodramatiek op. Soms vind ik zijn stem persoonlijk vrij strak en geknepen, maar alles is raak en overtuigend.

Zijn bekende aria ‘Una furtiva lagrima’ is de langzaamste die ik ooit gehoord heb, maar ook de mooiste. Zo gevoelig, zo fraai gefraseerd; daar kunnen weinig tenoren tegenop.

Enzo Sordello is een mooie Belcore met een warme, verleidende stem. Sesto Bruscantini is een robuuste Dr Dulcamara, die vooral op je lachspieren werkt in de barcarolle tijdens het huwelijksfeest van Adina en Belcore.

Wat dynamiek en tempo betreft wordt de uitvoering zeer beweeglijk geleid door Carlo Felice Cillario. Het koor vind ik wat minder, maar dan kan ook door de oude opname komen.

Met solisten van dit kaliber bestaat Donizetti’s opera niet zomaar uit twee uurtjes muziek, nee, het zijn twee gouden uren muziek. Heerlijk. En dat voor maar 14,95 euro.

Vorig artikel

Sopraan Elisabeth Soderstrom is overleden

Volgend artikel

Nieuwe Fledermaus Staatsoper stelt teleur

De auteur

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman is journalist en muziekliefhebber. Hij richtte in januari 2009 Place de l'Opera op en leidt sindsdien het magazine.

1 Reactie

  1. hans balner
    23 november 2009 at 23:32

    Jordi, ik geniet van je regelmatige schrijfsels. Wat een talent! Als ik jouw vele boeiende verslagen lees denk ik dat ik me er niet meer aan zal wagen iets aan je op te sturen. Hetgeen niet wil zeggen dat miijn liefde voor opera verminderd is. Maar sinds we die prachtige MET-HD producties ( voor een redelike prijs en zonder parkeerproblemen)kunnen zien, ga ik niet meer vechten om een plaatsje in Amsterdam te veroveren. Verheug me nu al op de Hoffmann ( met Netrebko) en, straks in januari, natuurlijk op mijn favoriete Rosenkavalier ( met Fleming, natuurlijk…). Overigens vond ik ’t fijn jou tijdens het Fleming-optreden in ’t concertgebouw te ontmoeten. Heb mijin geliefde Renée na afloop natuurlijk nog uitvoerig kunnen spreken. Met vriendelijke groet, Hans Balner