BuitenlandOperarecensie

Domingo ontroert in Milanese Foscari

Nadat de Scala in december zijn seizoen opende met Giovanna d’Arco, presenteerde het operahuis uit Milaan op 25 februari nóg een vroege Verdi: I due Foscari. Plácido Domingo stal de show met een formidabele vertolking van Francesco Foscari.

Plácido Domingo als Francesco Foscari. (© BresciaAmisano / Teatro alla Scala)
Plácido Domingo als Francesco Foscari. (© BresciaAmisano / Teatro alla Scala)

De verwachtingen waren vooraf hooggespannen, aangezien de legendarische Plácido Domingo zijn vertolking van de Venetiaanse doge Francesco Foscari nu ook in Milaan zou laten zien, na optredens in onder meer Londen, Wenen en Valencia. Domingo begon de premièreavond enigszins nerveus, maar dat verdween snel. De grote zanger (in mijn ogen altijd nog meer tenor dan bariton) voelde zich zichtbaar op zijn gemak in zijn rol en bleek ook vocaal in topvorm te zijn. Met zijn unieke timbre en uitmuntende techniek en voordracht wekte hij de doge, verscheurd tussen vaderliefde en plicht, ontroerend tot leven.

Natuurlijk was Domingo’s hoge leeftijd af en toe in zijn zang terug te horen, maar de ster, die zich dat heel wel bewust was, wendde het geloofwaardig aan in zijn interpretatie van de fragiele oude man. Hij speelde de doge met een van scène tot scène groeiende intensiteit, wat culmineerde in een aangrijpende slotscène, die niemand koud kon laten.

In de rol van de ten onrechte ter dood veroordeelde Jacopo Foscari schitterde tenor Francesco Meli. Zijn soepele maar toch ook krachtige tenor met trefzekere hoogte liet vrijwel geen wens onvervuld. De kerkerscène ‘Notte, perpetua notte’ was een ontroerend muzikaal hoogtepunt.

Jacopo Foscari’s vrouw Lucrezia Contarini was met de jonge Anna Pirozzi bezet, die na afloop door een deel van het publiek met heftig boegeroep werd onthaald. Ten onrechte, vond ik. Pirozzi had weliswaar tijd nodig om op te warmen, maar maakte veel indruk met haar grote, fraai geïntoneerde sopraan en zekere coloraturen. De paar afgebroken hoge tonen deden weinig afbreuk aan die positieve indruk en rechtvaardigden mijns inziens zeker niet de botte reactie van een deel van het publiek.

Scène uit I due Foscari. (© BresciaAmisano / Teatro alla Scala)
Scène uit I due Foscari. (© BresciaAmisano / Teatro alla Scala)

Op hoog niveau vertolkte Andrea Concetti de tegenspeler van de Foscari’s: de duistere Jacopo Lorendo. De Barbarigo van Edoardo Milletti was daarentegen vocaal wat dun.

De enscenering van Alvis Hermanis beviel me zeer goed. Hermanis, die zijn eigen decor ontwierp, stelde zijn regie geheel in dienst van de muziek en liet het op historische gebeurtenissen gebaseerde verhaal gewoon in 1457 afspelen. Het eenvoudige decor functioneerde als een soort passe-partout, wat niet alleen snelle scènewisselingen mogelijk maakte, maar ook prachtige projecties van Ineta Sipunova omrandde. Sipunova gebruikte daarvoor historische schilderijen van Francesco Hayez, Jacopo Tintoretto en Vittore Carpaccio.

Een waar feest voor de ogen waren de extravagante, met kostbare stoffen gemaakte kostuums van Kristīne Jurjāne, die het kostuumatelier van de Scala de mogelijkheid gaf om al zijn kunnen te demonstreren.

Een kanttekening bij de enscenering was dat het enigszins statisch bleef. Dat woog voor mij echter niet op tegen de zangervriendelijke, terughoudende en librettogetrouwe personenregie. Afgezien van de tamelijk krampachtige Raad van Tien…

Het Scala-koor (ingestudeerd door Bruno Casoni) zong op indrukwekkend niveau en met bijzonder veel speelvreugde. Vooral in de carnavalsscène en de daaropvolgende barcarolle in de derde akte sprankelden de zangers.

De jonge dirigent Michele Mariotti leidde de voorstelling met veel oog voor de zangers. Hij dirigeerde het Scala-orkest op zuivere wijze, maar ik had in zijn interpretatie graag meer vuur en bij tijd en wijle minder uitgerekte tempi gehoord. Misschien was dat de reden dat er bij de applausronde voor de dirigent ook geluiden van ongenoegen klonken.

De reactie van het publiek was dus wat gereserveerd, maar Plácido Domingo ontving groots gejuich. Voor mij was het een zeer ontroerende opera-avond!

I due Foscari is nog tot en met 25 maart te zien. Zie voor meer informatie de website van het Teatro alla Scala.

Vorig artikel

Operagezelschappen spelen Cimarosa

Volgend artikel

Koordirigent Winfried Maczewski overleden

De auteur

Mordechai Aranowicz

Mordechai Aranowicz

3Reacties

  1. Gabi
    29 februari 2016 at 22:56

    I totally agree with the reviewer about the singers. Pirozzi did not deserve the booing! Shame on those evil ‘loggionisti’ who are able to destroy a young and for sure talented singer’s confidence, or even career.
    However, the star of the evening was once more Plácido Domingo! Who cares that he is “no real baritone”? His convicing acting, his musicality and his total passion are a class of its own! He does not “sing the old Foscari”, he IS the Doge! Even at his age he can easily outsing many younger singers. What a complete musician and artist he is!
    I did not like the staging as much as the reviewer. 🙂 Yes, it is wonderful to finally have traditional costumes and an opera playing in the time it is meant to play. GREAT! But the choreography and the rest were too boring for me. It did not enough show the “dark side” of the plot for my taste.
    Overall – still wonderful to see opera in a traditional look! 🙂

  2. Olivier Keegel
    1 maart 2016 at 11:39

    Zouden wij in Amsterdam ook wel eens willen zien. Staat helaas op DNO’s Index Operum Prohibitorum. Voor DNO-bezoekers geboren na 1970 die de bovenstaande foto niet begrijpen: dit zijn zogenaamde “historische kostuums”. Gewoon even googelen op een regenachtige zondagmiddag…

  3. Shmulik
    1 maart 2016 at 13:36

    Een paar jaar geleden hoorde ik Domingo in Valencia deze rol zingen. Onvergeteljk. Inderdaad, tenor of niet, het maakt niks uit. 75 inmiddels !
    Volgend seizoen in de zaterdagmatinee (de opera, niet Domingo).