Het is dat er vier voortreffelijke Rossini-zangers op het toneel stonden, anders was Il turco in Italia bij De Nederlandse Opera verzand in betekenisloze visuele fun. Het vocale vertier maakte echter veel goed, met glansrollen voor Olga Peretyatko, Lawrence Brownlee en Renato Girolami.

Hoe willekeurig beslist de geschiedenis over het lot van opera’s? Krijgen we heden ten dage werkelijk het beste van vier eeuwen operageschiedenis te zien? Of wordt veel kwalitatief repertoire gewoon niet opgevoerd? Ik neig naar het laatste. Al is het de vraag of dat de schuld is van operagezelschappen.

Ze kan alles zingen, en ook nog goed. Zo omschreef een operablad ooit Nelly Miricioiu, die inmiddels meer dan 35 jaar carrière maakt in de operawereld. Vorige week werd de diva 60 jaar. Een verjaardagsportret in beeld. Met dank aan Youtube.

Een beter duo van minnaars is moeilijk voorstelbaar. Anna Netrebko en Piotr Beczala zingen op grote hoogte, acteren bioscoopwaardig en hebben bovendien een klik. Afgelopen zaterdag verzilverden ze Pelly’s fraaie Manon-productie in een klinkend succes.

De geschiedenis lijkt soms pijnlijk willekeurig over het lot van oeuvres te beschikken. Gelukkig zijn er altijd artiesten die naast het standaardrepertoire graven. Claudia Patacca, Sinan Vural en Nicholas Ross bijvoorbeeld. Zij hebben het gehele liedrepertoire van Arthur Honegger op cd gezet. Binnenkort volgen twee concerten.