Zürich is voor Cecilia Bartoli een thuis, maar in operaproducties treedt ze er nog maar zelden op. Dat maakt haar optreden in Le Comte Ory een bijzondere gebeurtenis. Het Zürchner operahuis kan weer een meesterwerk bijschrijven in haar rijke Rossini-repertoire.

Die Liebe der Danae van Richard Strauss is een rariteit in het operarepertoire. De Deutsche Oper Berlin heeft een nieuwe productie van het werk gemaakt en completeert zo haar haast allesomvattende Strauss-repertoire. Een buitenkansje om dit werk te zien – al is het geen goud wat Strauss schreef.

Maurice Ravels pikante komedie L’heure espagnole is momenteel in Nederland te bewonderen. En hoe. De Nationale Reisopera laat met succes zien wat een juweeltje de opera eigenlijk is. Daarbij valt de matige uitvoering van La voix humaine voor de pauze in het niet.

Barokopera Amsterdam heeft haar tienjarig jubileum afgetrapt met een Mozart-meesterwerk in kameroperaformaat: Le nozze di Figaro, maar dan als eigentijds muziektheater. Het idee is leuk, maar door een gebrek aan vaart en muzikale kracht kan het me niet overtuigen.

Wie bij opera denkt aan een stoffig gebeuren, moet de memoires van Giovanni Pacini eens lezen. De spontane, geestige verhalen van de tijdgenoot van Rossini schetsen een totaal ander beeld. Fluitconcerten, euforische ovaties, wraakacties: dat waren nog eens tijden. Toen was opera nog populair. Toen zat het publiek nog op de troon.