Vorige week voerde de Metropolitan Opera in New York voor het eerst in meer dan een eeuw Ambroise Thomas’ Hamlet weer uit. Die lange afwezigheid verbaast me niet. De opera kon maar matig interesseren. De rollen waren echter sterk gecast, tot aan de kleinste toe.

De Finse componiste Kaija Saariaho stond onlangs weer in de picture in Amsterdam, toen haar nieuwe opera Émilie uitgevoerd werd. Niet lang geleden verscheen er een voortreffelijke opname van één van haar eerdere opera´s, L’amour de loin. Een aanrader.

Het hád een fraaie uitvoering van een pracht van een opera kunnen worden, de La Bohème van Internationale Opera Producties. Het wérd echter een ontzielde vertoning. Aan de cast lag het niet, het was de regisseur die op kille, goedkope wijze Puccini uitkleedde.

Alle ogen in de Lucia di Lammermoor van de Deutsche Oper Berlin waren deze week gericht op Diana Damrau. Maar de populaire Duitse zangeres moest door ziekte afhaken. Haar vervangster viel tegen. Wel was er een goed optreden van Roberto Alagna.

Barok in de handen van Patricia Petibon is barok zoals je het niet vaak hoort, getuige haar nieuwe album Rosso. Onbeschaamd leeft ze zich uit met de eeuwenoude muziek. Voor sommigen misschien over de top, voor mij sprankelend en opwindend.