Kiri te Kanawa heeft het nog steeds
Kiri te Kanawa is inmiddels 67 jaar en dat is te horen. Logisch, me dunkt. Wat echter veel meer telt, is dat haar présence, charme en elegante zangstijl nog altijd daar zijn. En dus kreeg ze het publiek in Carré gisteravond wild enthousiast.
Kiri te Kanawa kan bogen op een lange, triomfrijke carrière op de grootste opera- en concerttonelen van de wereld. Maar ze gunt haar stembanden nog geen rust. Waar veel van haar collega’s allang uitgezongen zijn, betreedt zij nog altijd het podium.
Carré had maandagavond het voorrecht de diva te verwelkomen. Ze gaf een concert met liederen en aria’s van Händel, Vivaldi, Debussy, Hahn, Fauré, Strauss, Poulenc, Guastavino, Heggie en Puccini. De ervaren Julian Reynolds begeleidde haar op de piano.
Het concert werd met recht als exclusief betiteld, aangezien de sopraan niet vaak voet op Nederlandse bodem zet. Gek genoeg trok ze geen volledig volle zaal. Misschien dat sommige liefhebbers terugdeinsden voor haar pensioengerechtigde leeftijd?
Ik zou me die schroom wel enigszins voor kunnen stellen. Stemmen slijten, ook die van Te Kanawa. Haar klank is geslonken en haar timbre glimt en glanst minder. Ze klinkt mij scherp en af en toe wat wankel in de oren. Daarbij hoeft ze van Carré’s droge akoestiek – voor zang met piano eigenlijk niet zo geschikt – geen hulp te verwachten.
Maar al mag de ouderdom vocaal dan aan het licht komen, muzikaal en theatraal heeft de Nieuw-Zeelandse nog altijd veel in huis. Haar uitstraling is charmant en innemend en met haar luchtige praatjes tussendoor creëert ze een ontspannen, intieme sfeer.
Intiem is ook haar manier van zingen. Met een nog altijd perfecte ademtechniek, lange frases en rijke, goed getimede pianissimo-passages legt ze veel gevoel in de aria’s en liederen. In ‘Après un rêve’ van Fauré sleept ze me bijvoorbeeld helemaal mee en de ingetogen hoge noten waar ze twee liederen van Guastavino mee eindigt, doen je even stil worden.
Wat ik ook fraai vind, is de manier waarop Reynolds spel aansluit bij Te Kanawa’s zang. In zijn touché en frasering kun je horen dat hij vele malen vaker met de sopraan heeft opgetreden, ondanks dat ook hij akoestisch beperkt wordt.
Te Kanawa heeft verder ook één van de jonge artiesten uit haar Foundation meegebracht: de bariton Phillip Rhodes, een landgenoot. Hij zingt twee aria’s (Rossini en Giordano) en doet dat met vuur en verve. Ik heb weliswaar het idee dat hij zijn zang te zwaar aanzet, maar overtuigen doet hij.
Het publiek beloont de sopraan en haar metgezellen met veel applaus en gejuich, waarna Te Kanawa op drie toegiften trakteert. Een fraai besluit van de diva, die alles bij elkaar genomen nog steeds kan bekoren. De stem mag dan slijten, de artieste is nog immer groots.
Zie voor de programmering van Carré www.theatercarre.nl.
De auteur
6Reacties
I personally would prefer hearing Dame Kiri live and now to – let’s say – Montserrat Caballe in one of her current “Italian Opera Classics” programmes. I saw te Kanawa a few years ago in Den Haag, with a simular programme. And she was wonderful. The voice carried effortlessly through the giant hall. And she is such a charmer on stage. (One of the secrets of her international success… it’s not just the voice, but the style and personality. Something I sadly miss in people like Renee Fleming.)
Ik kan me hier alleen maar bij aansluiten. Wat merkbare rafels aan de stem, maar desondanks echt een prachtig optreden! En inderdaad – ze wist het ook allemaal erg innemend te brengen. Bovendien klonk het vanaf mijn plaats (helemaal bovenaan in het midden – gelukkig heb ik geen hoogtevrees) eigenlijk best goed (qua akoestiek e.d.). Hoe dan ook – erg de moeite waard.
Vond het een prachtige avond, maar heb me weer wild geergerd aan al het gehoest, net als een paar jaar geleden in Den Haag. Voor dame Kiri soms echt genant.
Ik had het geluk op de derde rij te zitten! Dan kan je toch zien dat Kiri het fysiek ook moeilijk heeft. Ik heb haar 3 keer eerder live zien optreden (oa het fabuleuze concert in het concertgebouw in 1988), maar ik was dit keer het meest ontroerd.
Haar stem viel me eigenlijk nog alleszins mee! (was al jaren benieuwd hoe het er mee zou staan en had eigenlijk nooit gedacht dat ik haar ooit nog live zou zien)
Tja en dat hoesten; ik kan me er niet aan ergeren.We leven in Nederland en daar zij nu eenmaal veel mensen met problemen met de luchtwegen. (oa ikzelf, gelukkig afgelopen maandag niet)
In 2008 was ik bij haar optreden in Den Haag, en heb mezelf en een vriend beloofd dat als ze weer in Nederland zou komen, dat we zouden gaan. En ook nu was het fantastisch. Waarbij je moet bedenken dat de (geringe) afname van een formidabele zangkwaliteit nog altijd leidt tot een zeer hoge kwaliteit, en dat hebben we kunnen merken. Het plezier in het zingen dat ze uitstraalt is aanstekelijk, kortom een zeer geslaagd, intiem en verfijnd concert.
Ik vond het hoesten wel meevallen. Daarvoor was ik ook te gefocust, denk ik. Maar dat er in de prachtige verstilde intro van Morgen van Strauss en man vlak voor Kiri luidkeels gaat zitten gapen…
Dat had ik echt nog nooit meegemaakt. Daar heb ik mezelf plaastvervangend diep voor geschaamd.