Onder de hoede van twee nieuwe directeuren blaast de Wiener Staatsoper oude producties nieuw leven in. Bijvoorbeeld een Salome uit 1972. De regie is opeens weer spannend en opwindend, met dank ook aan geweldige vertolkingen van Catherine Naglestad en Alan Held.

De prachtige Weense Jugendstil-decors en de rijke kostuums zijn inmiddels een beetje op leeftijd gekomen, maar de nieuwe directie van de Wiener Staatsoper (Dominique Meyer en Franz Welser-Möst) heeft zich het prijzenswaardige doel gesteld om lang dienende ensceneringen nieuw leven in te blazen.

Dat is duidelijk te merken in Salome. Bij veel voorgaande uitvoeringen kon je weliswaar heerlijke zangers horen, maar de regie van Boleslaw Barlog uit 1972 had niet veel meer om het lijf. Dat is nu anders: er is weer sprake van een personenregie, van spanning tussen de personages. Plotseling is de oude, vertrouwde Salome weer zo spannend en opwindend, dat de toeschouwers gefascineerd en bewegingloos op hun stoelen zitten en hartkloppingen krijgen van de ongelofelijke gebeurtenissen op het toneel.

Dit is allereerst te danken aan de solisten. Catherine Naglestad (vorig seizoen als Senta te zien in Amsterdam en binnenkort als Sieglinde te beleven) is een indrukwekkende, intense Salome, die met haar dans het publiek volledig in de ban houdt en die vocaal tot aan het wrede einde toe niet aan kracht verliest. Anders dan veel van haar voorgangers danst ze niet met het hoofd van Jochanaan over het toneel, maar koestert ze de ‘trofee’ zachtjes, wat een wezenlijk sterkere uitwerking heeft.

Haar tegenspeler is Alan Held (in december als Don Pizzaro in Amsterdam te horen). Hij is een Jochanaan die qua spel en stem overtuigt en de verleiding van Salome weerstaat.

Elisabeth Kulman zingt een geweldige Herodias, de ‘bondgenoot’ van haar dochter Salome. Hun blikken laten treffend zien dat ze hetzelfde doel voor ogen hebben.

Wolfgang Schmidt vind ik vocaal een teleurstellende Herodes, maar als er duidelijk ‘Sprechgesang’ gevraagd wordt, komt hij beter voor de dag. Wolfgang Bankl en Lars Woldt geven, zoals altijd, betrouwbare vertolkingen, als eerste en tweede soldaat. Een hoogwaardige bezetting van deze kleine rollen.

De Wiener Philharmoniker laat onder leiding van Peter Schneider schitterende kleuren, enge klanknabootsingen bij Jochanaans onthoofding en verontrustende lieflijkheid onder Salome’s wrede, absurde woorden horen. Het maakt daarmee wederom zeer duidelijk hoe Richard Strauss zijn muziek laat contrasteren met de tekst: fraaie klanken en wreedheid mengen zich tot een geniaal werk, dat het publiek na de laatste noot laat opveren voor een razendenthousiast applaus.

Marie-Theres Arnbom is correspondent van Place de l’Opera in Wenen. Ze is historicus, auteur, curator en cultuurmanager en heeft diverse boeken op cultuur- en muziekgebied geschreven. Zie www.arnbom.com.