BuitenlandFeaturedOperarecensie

Don Giovanni imponeert de Arena di Verona

Tussen de traditionele opvoeringen van grote titels als Aida en Carmen is dit jaar ook Mozarts opera Don Giovanni te horen in de Arena di Verona. Een in alle opzichten geslaagde productie, bekwaam geregisseerd door Franco Zeffirelli en bezet met een cast van Verona-waardig niveau.

Er zijn nog tot en met 6 september opera's te beleven in de Arena di Verona (foto: Gianfranco Fainello).
Er zijn nog tot en met 6 september opera’s te beleven in de Arena di Verona (foto: Gianfranco Fainello).

De Arena di Verona is bekend van zijn spectaculaire uitvoeringen van grootse kooropera’s als Aida, Carmen en Turandot. Ieder jaar trekken die titels behalve ingevoerde operafans talrijke toeristen naar de Noord-Italiaanse stad aan de Adige.

Het was dus verrassend om deze zomer met Rossini’s Il barbiere di Siviglia en Mozarts Don Giovanni twee opera’s op het programma te zien die niet alleen duidelijk buiten het traditionele Verona-repertoire vallen, maar ook door hun intieme, persoonlijke setting moeilijk te ensceneren zijn op het gigantische openluchttoneel. Nieuwsgierig geworden bezocht ik vorige week donderdag een voorstelling van Don Giovanni.

Het ging om een reprise van een enscenering van Franco Zeffirelli uit 2012. Zeffirelli heeft zich in zijn lange regisseurscarrière diverse keren aan Mozarts meesterwerk gewaagd (onder meer bij de Metropolitan Opera en de Wiener Staatsoper) en kon dus bij het creëren van deze productie van zijn decennialange ervaring met deze opera profiteren.

Als decor diende een kasteel in barokstijl, dat door de Dresdner Zwinger geïnspireerd leek te zijn. In combinatie met wisselende, met liefde geschilderde achtergrondperspectieven, geheel in de traditie van het baroktheater, wisten de regisseur en zijn kostuumontwerper Maurizio Millenotti het publiek telkens weer te verbazen. Bijzonder gedenkwaardig vond ik het overweldigende gemaskerde bal aan het einde van de eerste akte en de met meesterlijke theatertrucs gerealiseerde hellevaart van de titelheld.

Ondanks alle weelde drong de enscenering zich niet op de voorgrond. De muziek had telkens het hoogste woord en de zangers kregen veel vrijheid in de portrettering van hun rollen.

Dalibor Jenis kon in de titelrol niet helemaal tippen aan de grote Giovanni-vertolkers voor hem, maar zong het gecompliceerde karakter niettemin met een elegante, zeker gevoerde bariton, die in alle registers overtuigde. In het bijzonder bleef zijn meeslepende interpretatie van de canzone ‘Deh vieni alla finestra’ beklijven.

Bas-bariton Marco Vinco liet niets te wensen over als Leporello. In zijn vertolking liet hij veel van de tragiek van Don Giovanni’s knecht en makker doorschemeren. Ontroerend was hoe hij aan het einde van het afsluitende sextet alleen achterbleef, met in zijn handen de ‘catalogus’ van Don Giovanni’s veroveringen…

Saimir Pirgu sprong eruit in de cast (foto: Fadil Berisha).
Saimir Pirgu sprong eruit in de cast (foto: Fadil Berisha).

Een knap staaltje Mozart-zang liet Saimir Pirgu horen als Don Ottavio. Zijn ‘Schmelz’ en zijn onberispelijke intonantie en hoogte maakten zijn beide aria’s tot muzikale hoogtepunten van de avond. Deze zanger is in mijn ogen toonaangevend onder de jonge Mozart-interpreten.

Ook de dames lieten duidelijk van zich horen. Ekaterina Bakanova was een vocaal en theatraal fulminante Donna Anna, die de dramatische passages van haar partij net zo goed meester was als de lastige coloraturen in ‘Non mi dir’.

Daniela Schillaci wist als de ongelukkige Donna Elvira eveneens volop te overtuigen, waarbij haar met heldere, warme stem neergezette ‘Mi tradi’ terecht een lang aanhoudend applaus oogstte.

Terwijl Natalie Roman als Zerlina en Christian Senn als Masetto het ensemble op hoog niveau completeerden, was ik met Insung Sim als de Commendatore niet helemaal gelukkig. Om de juiste indruk te maken als de ‘stenen gast’ bij Don Giovanni’s feestmaal, ontbrak het hem aan die sinistere diepte in zijn basstem. Een kracht die normaliter de hellevaart van de hoofdpersoon tot de absolute climax van iedere Giovanni-uitvoering maakt.

Op de bok voor het verrassend klein bezette Arena-orkest voerde Stefano Montanari met straffe tempi de avond, tussendoor de pianoforte bespelend. Door het akoestisch wat ongelukkige versterkingssysteem verloor de beroemde ouverture helaas wat van zijn impact.

Aan het einde van de avond beloonde het publiek de cast met een kort maar uitbundig gejuich. Zelf verliet ik de arena bijzonder tevreden. Na er de afgelopen jaren een paar muzikale teleurstellingen te hebben meegemaakt, had ik eindelijk weer een festivalwaardige avond beleefd.

Zie voor meer informatie de website van de Arena di Verona.

Vorig artikel

Opera in de media: week 33

Volgend artikel

Drie opera's in première op Grachtenfestival

De auteur

Mordechai Aranowicz

Mordechai Aranowicz

7Reacties

  1. Gabi
    7 augustus 2015 at 18:53

    Nice and very interesting review! Makes me curious to see that production, especially after also having had some “difficult moments” with so-called “modern” stagings at Verona. Thanks!

  2. Maarten-Jan Dongelmans
    7 augustus 2015 at 20:56

    Verona heb ik indertijd nogal wisselend beleefd. De grootschalige Aida was geweldig, extravagant met een complete menagerie in de Triomfmars, maar een intiemere opera als Madama Butterfly verzoop ook als kijkspel in de ruimte. Het uitversterkte geluid van het orkest kwam niet al te best over. Maar dat was rond 1990. De recensie van Don Giovanni maakt ondertussen wel nieuwsgierig naar het Verona van nu.

  3. kersten
    8 augustus 2015 at 21:39

    Ik ben het met Maarten-Jan Dongelmans eens: voor subtiliteiten moet je niet in Verona zijn. Heel lang geleden ben ik er eens geweest (je moet er geweest zijn om…) maar mijn vooroordelen werden er niet gelogenstraft. Meteen bij de allereerste klanken van de ouverture drong zich bij mij het beeld op van de intro-animatie van de toendertijd befaamde BBC-serie Monty Pyton`s Flying Circus: een man wiens voorhoofd voor de helft als een deksel openklapt. Ook het sfeertje er om heen lijkt mij beter besteed te zijn aan de doorsnee bezoeker van het – toen nog lang niet bestaande-Prinsengrachtconcert.
    Wat de gerecenseerde Don Giovanni-productie betreft: die zou ik graag eens meemaken, maar dan natuurlijk wel in een zaal als bijvoorbeeld de onvolprezen Holland Casinozaal van het Enschedese Wilminktheater!

  4. Erik
    9 augustus 2015 at 19:55

    En nu in uw eigen theater!!

    https://www.youtube.com/watch?v=KJTB7k4kUEk

    😉

  5. kersten
    9 augustus 2015 at 21:59

    WOW!!!
    DANK, Erik!!!

  6. Maarten-Jan Dongelmans
    9 augustus 2015 at 22:14

    Hartelijk dank Erik!

  7. 12 augustus 2015 at 13:53

    […] groeten van… “Toonaangevend onder de jonge Mozart-interpreten”, zo noemde de recensent van Place de l’Opera de prestaties van Saimir Pirgu als Don Ottavio in de Don Giovanni-productie van de Arena di […]