Het was droog en heel af en toe was er zelfs zon, afgelopen maandagavond in het Amsterdamse Oosterpark. Zoals ieder jaar vertoonde De Nederlandse Opera daar een opera. Dit jaar Parsifal van Wagner. Place de l’Opera peilde de stemming.

Kunt u ook zo genieten van één noot? Een fractie van een melodie, misschien maar een seconde lang, maar zo ontzettend mooi dat die als een bliksemschicht door je lichaam gaat? Of dat je hart er spontaan van gaat huilen? Zeker als de noot uit het meest persoonlijke, intieme instrument denkbaar komt – de stem – is de ervaring niet te overtreffen.

Mathis der Maler, het meesterwerk van Paul Hindemith, heeft op de Zürcher Festspiele een klinkend succes geboekt, met Thomas Hampson in de titelrol en Daniele Gatti op de bok. De productie is een bekroning van het 21 jaar lange ’tijdperk Pereira’ bij het Opernhaus Zürich, waar met deze première een einde aan is gekomen.

In de Opéra Bastille in Parijs gaat momenteel Arabella van Richard Strauss met niemand minder dan Renée Fleming in de titelrol. Deze publiekslieveling van de Metropolitan Opera heeft in New York ‘vrijaf’ aangezien het seizoen daar al eind mei sluit. Zodoende kunnen we haar nu in Parijs bewonderen, en ook nog in een rol die haar past als een handschoen.

Andrea Battistoni. Onthoud die naam. En Ketevan Kemoklidze ook. De één is nog jonger dan de ander, en beiden hebben veel in hun mars. Battistoni als bevlogen maestro, Kemoklidze als de volgende Georgische ster in de dop. In een Barbiere di Siviglia uit Parma laten ze luid en duidelijk van zich horen.