Een picknick in een schitterende tuin. Grazende schaapjes op een heuvel. Nog meer schaapjes op het blauwe hemellaken. En een heerlijke avondzon. Dat moet – very British – Glyndebourne zijn. Maar Glyndebourne is veel meer dan picknicken tijdens de pauze. Woensdagavond speelde er de laatste voorstelling van een nieuwe productie van Le nozze di Figaro.

Eigenlijk waren ze enkel bedoeld voor het eigen archief, maar inmiddels brengt het Glyndebourne Festival steeds meer opnamen uit haar rijke verleden uit op cd. Eén van de ‘nieuwste’ aanwinsten: een I puritani uit 1960 met Joan Sutherland als formidabele Elvira.

Laat u niet misleiden door de idyllische, pastelkleurige afbeelding van Glyndebourne op de cover van deze nieuwe Don Giovanni. Bruut en zwart is de productie van Jonathan Kent. En meesterlijk: onophoudelijk sleept de voorstelling je mee. Met Gerald Finley en Luca Pisaroni als voortreffelijke hoofdrolspelers.

Het Glyndebourne Festival zette vorig seizoen Dvořáks Rusalka op het toneel. Onlangs bracht het festival een opname van de productie uit op haar eigen label. Een geslaagde uitgave, met een hoofdrol voor het London Philharmonic Orchestra onder leiding van Jíří Bělohlávek.

Orkestbakken zijn een zeker risico. Dat bleek tijdens een uitvoering van Rusalka op het Glyndebourne Festival. Titelvertolkster Ana Maria Martinez struikelde en verdween in de bak. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht, maar de schade bleek mee te vallen.