Is het u wel eens opgevallen hoe intolerant operaliefhebbers kunnen zijn? Ik vraag me soms af waar dat vandaan komt, die haast brutale drang om je smaak en voorkeuren aan anderen op te dringen. Wordt ‘opera volgen’ niet veel plezieriger als we stoppen voor elkaar te beslissen waar we van mogen genieten?

Weer een Traviata, weer een Bohème, weer een Barbier. Labels krijgen er kennelijk geen genoeg van om bekende opera’s op cd en dvd uit te brengen. Maar heeft het wel zin om de al eindeloze discografieën van deze titels verder te veroneindigen? Ik zie er zelf weinig brood in. Werk liever aan een fatsoenlijke discografie voor onbekender repertoire.

Lege stoelen bij de Barbier, op het podium zitten bij Henk Neven in het Concertgebouw, daags voor een première nog kaarten kunnen krijgen bij De Nederlandse Opera: de zalen raken lang niet zo gemakkelijk meer gevuld. Dat wisten we natuurlijk al een poos, maar dat maakt de vraag naar oplossingen alleen maar prangender.

In de nasleep van de première van Il turco in Italia werd er door sommigen geklaagd over de kaartprijzen in Het Muziektheater. En geef ze eens ongelijk. Veel operatheaters zorgen goed voor hun minder welvarende achterban door staanplaatsen en andere goedkope plekjes aan te bieden. Waarom hebben wij niet zoiets?

Hoe willekeurig beslist de geschiedenis over het lot van opera’s? Krijgen we heden ten dage werkelijk het beste van vier eeuwen operageschiedenis te zien? Of wordt veel kwalitatief repertoire gewoon niet opgevoerd? Ik neig naar het laatste. Al is het de vraag of dat de schuld is van operagezelschappen.