Ver voor filmregisseurs Cecil B. DeMille en Ridley Scott maakte Händel het bijbelboek Exodus al tot spektakel. Maar een kaskraker werd zijn oratorium Israel in Egypt niet. Laaiend enthousiasme was er zaterdag wel voor het Nederlands Kamerkoor, dat in het Amsterdamse Muziekgebouw majestueus door de notenzee trok.

Slechts voor de pauze was Anna Prohaska donderdagavond te bewonderen in de Kleine Zaal van het Concertgebouw. Maar in dat half uurtje omspande haar wonderschone sopraanstem drie eeuwen, in een uitdagend spiritueel programma. Acht instrumentale vrienden zorgden aansluitend voor een heerlijk Weense Schubert.

In de confrontatie met de dood kan geen mens zich verschuilen. Vanuit dat principe wil regisseur Claus Guth de raadselachtige figuur Don Giovanni blootleggen. Zijn filmische thriller berooft Mozarts andere personages echter van hun warmte. Dirigent Marc Albrecht spiegelde Guths aanpak zaterdag bij de première met een gedreven maar weinig sensibele lezing.

Met een veeleisend recital etaleerde bariton Stéphane Degout woensdag in de Serie Grote Zangers de helderheid en verfijndheid van het Franse lied. Wellicht miste zijn krachtige aanpak een vleugje charme, maar pianist Alain Planès compenseerde dat ruimschoots met betoverend spel.

Barokgiganten Bach en Händel figureren zelden op één affiche. Maar voorafgaand aan een fraai Osteroratorium toverde Ton Koopman in de NTR ZaterdagMatinee een konijn (of paashaas?) uit zijn hoge hoed: een herontdekte Händel-cantate. Het was de blikvanger in een programma dat de flexibele omgang met woorden in de baroktijd illustreerde.