Willy Deckers La Traviata lijkt op het eerste gezicht een kale boel. Maar juist door het toneelbeeld te minimaliseren tot enkele krachtige symbolen, verrijkt de regisseur Verdi’s opera met een intense diepgang, gedragen door een geweldige Violetta en Alfredo.

In zekere zin was de opvoering van P.C. Hoofts Granida gisteravond (6/4) in de Stadsschouwburg in Amsterdam een unicum. Zeventiende-eeuws Nederlands muziektheater, dat zie je niet vaak. Stichting Ipermestra maakte er een knappe productie van. Het predikaat ‘opera’ is echter misleidend.

Het New London Consort rekte Dido and Aeneas op tot een avondvullende opera en liet het resultaat gisteren in het Concertgebouw horen. Maar de solisten lieten het afweten en van de respectabele prestatie van koor en ensemble alleen kan een opera nu eenmaal niet leven. Purcell had een prachtig uitgevoerde ‘gewone’ Dido waarschijnlijk meer gewaardeerd op z’n verjaardag.

Alleen al voor de keuze van de ongebruikelijke opera Tsaar Saltan van Rimsky-Korsakov verdient Opera Zuid een chapeau. En gelukkig blijft de uitvoering niet achter bij het idee. De muziek is subliem, de regie een sprookje.

Vier solisten en een bonte verzameling van operafragmenten: iedere week geeft Opera per Tutti volgens hetzelfde recept een concert. Elke week hetzelfde, gaat dat niet vervelen? Absoluut niet. De solisten zingen met zoveel charme dat je, ook als je vaker bent geweest, een zeer plezierige avond beleeft.