Met een titelzangeres uit vorm, een mixer met een offday, een matig orkest en een niet zo bioscoopvriendelijke bezetting en regie beëindigde de Metropolitan Opera zaterdagavond zijn cinemaseizoen in mineur. Een anticlimax van een verder voortreffelijk seizoen.

Het is dat er vier voortreffelijke Rossini-zangers op het toneel stonden, anders was Il turco in Italia bij De Nederlandse Opera verzand in betekenisloze visuele fun. Het vocale vertier maakte echter veel goed, met glansrollen voor Olga Peretyatko, Lawrence Brownlee en Renato Girolami.

Een beter duo van minnaars is moeilijk voorstelbaar. Anna Netrebko en Piotr Beczala zingen op grote hoogte, acteren bioscoopwaardig en hebben bovendien een klik. Afgelopen zaterdag verzilverden ze Pelly’s fraaie Manon-productie in een klinkend succes.

Dat hij niet krap in de decibellen zit, maakte Jacques Imbrailo gisteravond in de Kleine Zaal van het Concertgebouw wel duidelijk. Of het zijn liedrecital ten goede kwam, is wat anders. Hoe mooi zijn bariton ook resoneerde, zijn aanpak was mij wat te robuust.

De nieuwe Le nozze di Figaro van de Nationale Reisopera draait om spel. De set is ook echt een set, de personages zijn acteurs. Theatraal komt de productie dan ook geen aandacht tekort. De muzikale invulling vind ik echter aan de magere kant.