Opera Trionfo toert weer door het land. Oftewel: tijd om weer eens een originele, onbekende opera te leren kennen. Dit keer heeft het gezelschap de zonnige komedie Mirandolina van Martinů afgestoft. Een vrolijke primeur.

De naam zegt het al: Death in Venice van Britten is geen plezierige opera. Zeker niet in de nieuwe productie van het (hoe toepasselijk) Teatro La Fenice uit Venetië. Het is een onbehagelijke maar knap uitgevoerde voorstelling, met in de hoofdrollen twee imponerende Amerikanen.

SoloVoce zette zich in 2009 blakend van ambitie in de markt, als fris en vernieuwend label. Wat ik niet snap, is waarom het dan uitgerekend de uitgemolken klassieker La Traviata heeft opgenomen. En dan ook nog in een matige uitvoering. Wat moet je daar nu mee?

Vroeger moesten we het van de ‘piraten’ hebben, tegenwoordig openbaren operahuizen steeds vaker zelf het goud dat in hun archieven ligt. Het Royal Opera House heeft bijvoorbeeld bij Opus Arte een Così fan tutte uit 1981 uitgebracht. Een genot voor de verzamelaar.

La Rondine is één van de spaarzame Puccini-opera’s die níet in het rijtje populairste opera’s voorkomt. Onterecht, vindt de Metropolitan Opera, en dus zette het operahuis het werk in 2009 volop in de belangstelling met een prachtige ‘bioscoopproductie’, nu op dvd verschenen. Als je een ondergewaardeerd meesterwerk wil promoten, doe het dan zo.