Het Rotterdams Philharmonisch Orkest voerde gisteravond (4/6) twee Franse werken op: een ‘scène lyrique’ van Debussy en een ‘tragédy lyrique’ van Poulenc. Over ‘lyrique’ dus niets te klagen, zeker niet met de sublieme Yannick Nézet-Séguin op de bok. Wat ik echter miste, was pijn en leed.

Aan het einde van een avond met twee unieke Franse opera’s in de Doelen blijft onvermijdelijk één ding de herinnering domineren: de ontzettend creatieve manier waarop Rieks Swarte L’Enfant et les sortilèges aankleedde. Bij zijn inventiviteit past slechts een staande ovatie en een luid bravo.