In Hongarije noemt men het ‘up in heaven’: de laagste rangen boven in het theater. Een plek waar de klanken in al hun glorie als een damp naar optrekken om daar de echte, de diehard muziekliefhebbers te verwennen. Maar is het er werkelijk zo hemels? Een proeve van bekwaamheid in Het Muziektheater: hoe laag is de laagste rang?

In de regelmatig terugkerende rubriek ‘Opera over de grens’ worden belangrijke premières die onlangs in internationale operahuizen plaatsvonden op een rijtje gezet. Deze keer Assassinio nella cattedrale in Milaan, Falstaff in Glyndebourne en een Mascagni-gala in Berlijn.

Ophelia staat aangemerkt als één van de topvoorstellingen van Operadagen Rotterdam, maar om eerlijk te zijn: de monoloog van Cora Burggraaf lijkt in niets op een opera. Dat zegt overigens niets over de uitvoeringskwaliteit, want die is prima. Beklemmend zelfs.

De Canadian Opera Company loopt sinds het drie jaar geleden een nieuw operahuis betrok als een tierelier. Voor het derde seizoen op rij was het huis gemiddeld voor 99 procent gevuld. Een knappe prestatie voor een operahuis op het noodlijdende Noord-Amerikaanse continent.

Gouden Palm-winnaar Michael Haneke gaat in februari 2012 voor de tweede keer een opera van Mozart regisseren. Het is opnieuw intendant Gerard Mortier die hem daarvoor uitgenodigd heeft. Nu niet in Parijs, maar in Madrid, bij het Teatro Real.