Wat een gezucht, gisteravond tijdens het debuut van Bejun Mehta in het Concertgebouw. Haast na ieder lied klonk wel ergens in de Kleine Zaal een blijk van muzikaal genot. Geheel begrijpelijk: de countertenor gaf met zijn gouden geluid en verbluffende muzikaliteit een recital van de allerhoogste orde.

Je komt ogen tekort in de nieuwe Platée van De Nederlandse Opera. Regisseurs Nigel Lowery en Amir Hosseinpour storten een overvloed aan absurdistische bombarie over je uit, culminerend in een verdraaid sterk en zwart einde. Het is soms wat over de top, maar na afloop wint het gejuich het van de boe’s.

De cast is uitstekend en de enscenering intrigerend, maar dé reden om naar Orlando te gaan is het Combattimento Consort Amsterdam. Onder leiding van Jan Willem de Vriend geeft het ensemble een bevlogen, haarfijne uitvoering van Händels opera.

Er wordt heel wat gegrapt, gegrold, gedanst en gedold in de Blauwbaard-parodie Barbe-Bleue. En hoe kan het ook anders, met grappentapper Offenbach als auteur. Opera Zuid heeft de Franse meester goed verstaan en een op en top burleske ‘opéra bouffe’ gecreëerd. Chapeau!

Op een hoogtepunt eindigt Internationale Opera Producties haar seizoen naar mijn idee niet. Het gezelschap sluit af met Verdi’s schitterende Nabucco, maar ondanks vlagen van muzikale schoonheid vind ik de productie te statisch en te mat.