De Opéra Royal de Wallonie in Luik sluit zijn seizoen af met een geslaagde Macbeth van Verdi. Veteraan Leo Nucci imponeert in de titelrol, Tatiana Serjan evenaart hem als krachtige Lady Macbeth.

Macbeth is de tiende opera van Verdi. Op aanzet van Verdi zelf schreef Francesco Maria Piave het libretto. Voor Macbeth en zijn Lady componeerde Verdi twee van zijn meest veeleisende hoofdrolpartijen. Veeleisend qua zang, maar ook qua acteren.

Door een beroemd toneelstuk van Shakespeare als uitgangspunt te nemen, zette Verdi een nieuwe stap in zijn componistencarrière. Hij verlangde niet meer specifiek belcanto van zijn zangers, hij zocht veeleer goede zanger-acteurs. Lady Macbeth moest volgens hem donker en kil klinken, als een duivel. Iemand die te mooi zingt, is niet geschikt voor deze rol. In dat licht is een goede regie met goede stemacteurs onontbeerlijk bij een uitvoering van Macbeth, wat natuurlijk niet betekent dat de muziek van ondergeschikt belang is.

De nieuwe enscenering in Luik was gemaakt door de directeur van de opera, Stefano Mazzonis di Pralafera, die vaker voorstellingen voor eigen rekening neemt. Het toneelbeeld was zeer summier. Bij de ouverture lichtte een veld van 64 vlakken op, afwisselend zwart en wit, gelijk een schaakbord. Het koor kwam gekleed als schaakstukken op. Even vreesde ik dat de opera gepresenteerd zou worden als één groot schaakspel, maar gelukkig was dat niet het geval. Nu en dan kwamen de schaakstukken terug, maar over het algemeen speelde dat thema zich op de achtergrond af.

Op de voorgrond stonden de zangers. Op ouderwetse wijze kwamen ze op, positioneerden zich waar bedoeld en zongen hun passages. Voor mij mag een Macbeth wel iets meer hebben dan dat, maar op deze manier konden zangers en publiek zich wel helemaal laten meevoeren door de muziek. En muzikaal was er veel te genieten.

Leo Nucci (76) zong Macbeth; zijn vierde Verdi-rol in Luik in vijf jaar tijd. Nucci maakt op zijn hoge leeftijd nog steeds indruk, beter zingend dan menig jongere collega. Natuurlijk klinkt hij niet meer super jong en hij kon niet overal meer volle power geven, maar zijn techniek is nog net zo sterk als dertig jaar geleden en zijn aria ‘Pieta, rispetto, amore’ was prachtig gebalanceerd en vol liefde gezongen. Hier stond een echte liefhebber op het podium, iets wat ik nog maar weinig hoor tegenwoordig. Helaas is zijn bewegelijkheid wel afgenomen. Nucci deed zijn best, maar zijn bewegingen kwamen niet heel natuurlijk meer over. Wellicht aanleiding voor de regisseur om de zangers minimaal te laten bewegen.

Van de Lady Macbeth van Tatiana Serjan had ik gespannen verwachtingen. Deze Russische sopraan was ooit bestemd voor de Macbeth in Amsterdam, maar werd naar verluidt vroegtijdig naar huis gestuurd door de regisseur (Andrea Breth, weet u het nog?), die naar haar zeggen deze diva niet kon regisseren. Stel je voor dat een zangeres er met alle roem vandoor gaat! Serjan zette een Lady Macbeth neer die vandaag de dag zeker als uniek beschouwd kan worden. Ze zong met goede, rondborstige, krachtige stem, met enkel een wat gesluierde hoogte, maar dat is in deze rol niet hinderlijk. Hier was duidelijk een zangeres aangetrokken die zich naast veteraan Nucci staande wist te houden.

De rol van Banco werd uitstekend gezongen door Giacomo Prestia. Zijn imposante geluid deed je wensen dat zijn rol langer zou zijn. Maar nee, halverwege het tweede bedrijf werd Banco door toedoen van het echtpaar Macbeth gedood.

Gabriele Mangione zong een respectabele Macduff en het geheel stond onder de leiding van Paolo Arrivabeni. De voormalige chef-dirigent was afgelopen zondag zeer op dreef. In de grote koorpassages hield hij de lijnen strak en het ballet in de derde akte (regelmatig gecoupeerd) dirigeerde hij smaakvol. Soms had hij de neiging onverbiddelijk te zijn voor de zangers, die daardoor minder ruimte kregen dan hoorbaar wenselijk was.

De voorstelling van zondag stond in het teken van een gestorven koorlid, dat kort daarvoor verongelukt was. Bij het slotapplaus droeg Mazzonis di Pralafera een grote bos bloemen ten tonele als teken voor het verlies. Een indrukwekkend slot van een gedenkwaardige middag in Luik.

Macbeth is nog tot en met 26 te zien. Zie voor meer informatie de website van de Opéra Royal de Wallonie.