Hui He schittert in opname La Gioconda
La Gioconda wordt niet vaak opgevoerd. Een reden te meer om blij te zijn met de nieuwe opname van Ponchielli’s werk bij Brilliant Classics. Met de adembenemende Hui He in de titelrol en knappe zangers in de vele andere hoofdrollen is het een cd om toe te juichen.
Een vrouw verscheurd tussen de liefde voor haar moeder en haar minnaar, die haar nota bene ontrouw is en eigenlijk nooit van haar heeft gehouden. Nee, het is geen alledaags thema voor een opera.
Dat zij uiteindelijk voor haar moeder kiest (na eerst haar minnaar geholpen te hebben om samen met zijn geliefde – haar rivale – te ontsnappen) wordt haar fataal, maar heeft ons met ‘Suicidio’ wel één van de mooiste aria’s uit de operageschiedenis gegeven.
Ondertussen krijgen we passie, bedrog, moord en zelfmoord. Voor elk wat wils. Melodrama? Me dunkt. En van het beste kaliber!
La Gioconda van Amilcare Ponchielli is gebaseerd op Angelo, tyran de Padoue van Victor Hugo en het libretto is door niemand minder dan Arrigo Boito vervaardigd. Het is een zeer gepassioneerde, bij vlagen bombastische opera en bevat een keur aan (over)bekende aria’s. En natuurlijk het ballet, want wie ken de ‘urendans’ niet?
Niettemin wordt La Gioconda tegenwoordig nog maar zelden opgevoerd, ook al staat zij zeer hoog bij operaliefhebbers aangeschreven. Het is simpelweg buitengewoon lastig om de zes hoofdrollen goed te bezetten. Maar zou het alleen daar aan liggen?
De Chinese Hui He (Gioconda) maakte in 2010 haar debuut bij de Metropolitan Opera als Aida, een rol die haar naar de belangrijkste podia ter wereld heeft gebracht. Ze beschikt over een bijzonder sterke spinto-sopraan, met een enorme draagkracht en perfecte hoge noten. Haar Italiaans is vlekkeloos en haar inleving in haar personage werkelijk adembenemend.
Het zou mij niet verbazen als zij de spintozangeres wordt naar wie wij al zo lang verlangen. Geschikt voor de zwaardere Verdi’s, voor Puccini en het voor verismo. Haar ‘Suicidio’ is vol passie, verdriet en twijfel en wordt – uiteraard – beloond met een open doekje.
Hugh Smith (Enzo) kennen we nog uit Amsterdam, waar hij in 2004 een zeer sterk debuut bij de NTR ZaterdagMatinee maakte als Des Grieux in Manon Lescaut, met in de hoofdrol Charlotte Margiono. Daarna kwam hij nog één keer terug, voor de ‘disaster-Norma‘ bij De Nederlandse Opera.
Smith (een Amerikaan) is een echte ‘Italiaanse’ spinto. Niet de subtielste ter wereld, maar zijn geluid mag er wezen: groot en rinkelend. In ‘Cielo e mar’ wil hij zijn hoge noten wel eens knijpen, maar de aria op zich staat als een huis. Mij doet hij een beetje aan Richard Tucker denken. Die rol van Enzo heeft hij al vaker gezongen, onder meer bij de New Israeli Opera.
In het duet ‘Stella del marinar!’ met Laura (Luciana D’Intino) gaat het een beetje mis, niet in laatste instantie door dirigent Yishai Steckler; zijn tempi vind ik hier te langzaam. Bovendien mengen de twee stemmen hier niet echt. Best jammer, want D’Intino is ook zo’n ouderwetse mezzo, met mooie borsttonen, warme laagte en een makkelijke hoogte. Haar stem heeft ook een bepaalde resonans die mij zeer prettig in de oren klinkt.
In ‘E un anatema’ (Laura’s duet met Gioconda) gaat het er veel spannender aan toe. Beide dames zijn aan elkaar gewaagd en het drama spat er vanaf. Hier neemt de dirigent een zeer geslaagde revanche: de spanning is om te snijden en houdt aan tot de laatste noten van de tweede akte.
Aan het einde van de derde akte bereikt Steckler een echte climax (vergeet het aandeel van het koor niet!) en in akte vier pakt hij echt uit en sleurt alles en iedereen mee, zowel in het zeer lyrisch gehouden trio ‘Ah, il cor mi si ravviva’ als in de zeer dramatische confrontatie van Gioconda met Barnaba. OPERA!
Lado Atanelli is misschien niet de beste, maar zeker een prima Barnaba. En er zijn tegenwoordig zo weinig baritons die de rol nog kunnen zingen!
De opera werd in 2012 in Salerno live opgenomen en afgaande op de foto’s vind ik het jammer dat het niet op dvd is verschenen. Niettemin: ik raad iedereen aan om de opname, zeker ook gezien de prijs, aan te schaffen!
De auteur
13Reacties
Weer een prachtig stuk van Basia Jaworski, waarvoor hartelijk dank! !
Anderhalf jaar geleden schreef ik in ‘ons’ operamagazine Place de l’Opera al een artikel over de opera der opera’s La Gioconda, dus dat ga ik nu niet weer doen. Als er een nieuwe Gioconda op de CD verschijnt, dan is dat tegenwoordig toch een belangrijke gebeurtenis, want zoals Basia al schrijft komt de opera zelden meer op de planken en in de studio wordt niets meer opgenomen, dus dan verdwijnt zo’n werk al snel naar de achtergrond. Welk operahuis kan vandaag de dag nog een ingewikkelde 4 akter met grote tonelen en zes hoofdrollen op de planken brengen. Er zijn nog wel diverse produkties in omloop, dus daar kan op bezuinigd worden d.m.v. samenwerking tussen de diverse operahuizen, maar waar zijn de zangers??
Ik ga vlug naar de winkel om deze nieuwe spotgoedkope opname aan te schaffen, want blijkbaar waren er in 2012 in Salerno toch nog een zestal operazangers die het aandurfden, als ik Basia mag geloven.
Ik ben heel nieuwsgierig!
Goed beschouwd valt het nog wel mee met die verwaarlozing van La Gioconda.
Deutsche Oper Berlin heeft al jaren een productie op het repertoire staan, die in 2014 wordt hernomen. Recent waren er voorstellingen in Bydgoszcz, Lecce, Plzen, Rome, Verona, Madrid en Parijs. En natuurlijk ook Salerno. In Parijs was Luciana d’Intino een van de Laura’s. Van die productie stond een paar weken geleden een recensie op deze site.
Ook in Berlijn (januari/februari 2014) zingt Hui He de titelrol!
Op de site « Operadis-opera-discography.org.uk » tel ik zo gauw elf opnamen van La Gioconda (live ofwel studio) van het jaar 2000 tot en met 2008. Meer dan één per jaar, dus. Dat valt dus alleszins mee.
Voor wie net als ik van ‘na de cd’ is: de opname staat inmiddels ook op Spotify.
Maar – wordt Spotify niet steeds onderbroken door de reclames, tenzij je een betaalde versie hebt?
Voor een paar euro heb je iets zeer waardevol in je bezit, waar je altijd naar terug kan grijpen.
Wellicht kunnen de kopers (of online-luisteraars) hun licht ook laten schijnen over deze opname? Over twee solisten die Basia in haar recensie prijst, ben ik nooit zo te spreken geweest. Hugh Smith had wat mij betreft een belangrijk aandeel in het mislukken van Norma bij DNO en later zong hij een vreselijke tenorpartij in Mahlers achtste in het Concertgebouw. Aan fraseren lijkt hij nooit toe te komen en elke vorm van legato is hem vreemd (en dan heb ik het nog maar niet over stemschoonheid, dat is tenslotte erg subjectief). Ook van D’Intino ben ik nooit zo weg.
Kortom: ben erg benieuwd wat anderen te zeggen hebben.
@Antonio: Spotify biedt je voor een paar euro in de maand (betaalde versie)overal en altijd onbeperkt toegang tot een enorme muziekbibliotheek. Zo heb ik gistermiddag in de trein naar de opname (van La Gioconda) met Maria Callas zitten luisteren. Maar als je liever iets tastbaars in handen hebt, is een cd natuurlijk geschikter.
Overigens was de opmerking ook een beetje plagerig bedoeld, want op dit forum wordt wel heel veel gesproken over de toekomst van de opera, maar dat lijkt zich altijd binnen bepaalde grenzen te bewegen. Bijvoorbeeld over de vraag of de regie zich moet vernieuwen. En moderne opera gaat dan over opera’s die de afgelopen 30 jaar zijn gemaakt (en wel of niet nog repetoire houden). Ook in de (zeer gewaardeerde) weekbesprekingen gaat het bijna altijd over tv en radio.
Terwijl ik denk dat het huidige digitale tijdperk juist enorme mogelijkheden biedt om opera/klassieke muziek levendig te houden, bijvoorbeeld door op die manier nieuwe publieksgroepen te bereiken. Steeds meer operahuizen en concertzalen lijken dat in te zien (bv. de Munt dat haar opera’s online plaatst en de live-streaming van ‘Lucia’ op 10 juli uit Munchen. Waar blijft DNO?).
Waarbij ik wel zeer van het oorspronkelijke ‘gespreks’onderwerp en de vraag van Freek ben afgedwaald. Excuses daarvoor. Ik ben geneigd me bij het oordeel van Basia over Hugh Smith aan te sluiten. In mijn eigen woorden: niet subtiel, maar wel lekker nadrukkelijk aanwezig. De Norma bij DNO heb ik gelukkig/helaas gemist.
aaaa…. bedankt Onno!
misschien moest ik het doen?
Ben ook met jou eens wat betreft Hugh Smith.
Ik heb de Norma gezien. Was echt een afgang, maar waar lag het eigenlijk aan?
Nelly Miricioiu werd ziek,maar niemand leek er zin in te hebben, er werd maar gedaan. Ik ben geen insider, maar het voelde alsof er meer aan de hand was.
De door Miricioiù voor iedereen pijnlijke Norma in `05 heb
ik ook bijgewoond. Door de manier waarop die grote onhandige
kerel Hugh Smith van de regie over het toneel moest scharrelen
zag ik voortdurend Tommy Cooper voor me maar hij was wel een
betrouwbare bulkert. Ik vind hem intussen `gegroeid`(!) en deel
Basia`s oordeel over zijn `Cielo e mar` maar vond hem zoals ik
hem onlangs bij Brava in Wagner hoorde verrassend en het best
op zijn plaats.
@FreekvdH: maar Smiths legato is inderdaad verre van volgroeid!
Naar aanleiding van de recensie ben ik overgegaan tot aanschaf van deze set. Ataneli vond ik in de EMI opname van Viotti voldoen en hier eigenlijk ook wel; hooguit een beetje saai.Voor mij heeft hij het nadeel dat zangers als Leonard Warren, Cornell MacNeill en vooral Sherrill Milnes hem voor gingen. Ik kan echter niet 3 namen noemen die het thans beter zouden kunnen dan Ataneli (Hvorostovsky?). Smith is in Puccini het meest op zijn plek maar hij heeft tenminste -ook in deze Gioconda- een heel herkenbaar geluid, zingt zijn partij met grote inzet, zij het wat hoekig en soms wat luid. Hu is ronduit heerlijk! Finale ACT 1 is van een grote schoonheid bijvoorbeeld. D’Intino is duidelijk zeer vertrouwd met de rol. Met haar kruidige stem mag ze overigens zelfs het telefoonboek komen voorzingen.
En tja; Steckler is geen Bartoletti maar op een paar uitglijers na: heel,heel behoorlijk.
Ik heb genoten en wat blijft het toch een geweldig werk.
Met name voor Hu en D’Intino zal ik de opname nog eens uit de kast halen. Voor 12 Euro ook nog eens een koopje.
Dank Basia; je had (wederom) gelijk!