Met een traditionele, maar zeer rijke decorering koos Frank-Bernd Gottschalk voor een totaal andere invalshoek bij La Traviata dan collega Willy Decker met zijn productie die momenteel bij De Nederlandse Opera te zien is. Het resultaat mocht er evenwel zijn. Na een mat begin leverde de goedgestemde cast een hoogdramatische prestatie.

Bij De Nederlandse Opera is La Traviata nog niet uitgespeeld, maar vanaf volgende week maandag (27/4) gaat er alweer een nieuwe productie van de populaire Verdi-opera in première. Eén ding is zeker: de reprise van Internationale Opera Producties zal qua regie totaal anders zijn dan de productie van Willy Decker in Amsterdam.

La Traviata is wellicht de meest gespeelde en opgenomen opera, maar echt goede uitvoeringen zijn schaars. Grotendeels ligt dat aan de eisen die Verdi aan de sopraan stelt. Basia Jaworski zocht acht overtuigende Traviata’s bij elkaar en vergeleek ze.

Willy Deckers La Traviata lijkt op het eerste gezicht een kale boel. Maar juist door het toneelbeeld te minimaliseren tot enkele krachtige symbolen, verrijkt de regisseur Verdi’s opera met een intense diepgang, gedragen door een geweldige Violetta en Alfredo.

Wie Norman Shankle in z’n uppie op het toneel ‘Un aura amorosa’ uit Così fan tutte ziet zingen, zal geen moment stilstaan bij het circus dat achter de schermen volle toeren draait. Maar dat circus is onontbeerlijk. Een kijkje in de bouwplaats van Het Muziektheater, de timmerende en lassende achterkant van het gelikte operadecor dat het publiek altijd ziet.