Volgende week presenteert De Nederlandse Opera een nieuwe productie van Platée. Van de opera van Rameau bestaan amper opnamen. Gelukkig is de dvd die er is meer dan voortreffelijk.

Een discografie maken is niet altijd leuk. Soms is de keuze zo immens dat je echt niet meer weet welke opnames je ‘meeneemt’. Want hoe kies je tussen duizenden Traviata’s? Je gaat op je eigen gevoel af, terwijl je al bij voorbaat weet dat je een heleboel verontwaardigde reacties gaat krijgen.

Soms is het net andersom en valt er niets te kiezen. Dat is ook het geval met Platée van Rameau. Ik ken er maar één opname van, op dvd. Ja, ik weet wel dat de opera ooit op cd is verschenen, op Erato, maar die ken ik niet. En het is de distributeur niet gelukt om mij een exemplaar toe te sturen.

Er valt dus niets te vergelijken. Is het erg? Nee, want de dvd is zowat volmaakt. Ik kan me niet voorstellen dat het nog beter, mooier, hilarischer, spannender en sprankelender kan.

Het verhaal: een lelijke nimf, koningin van de moerassen, beeldt zich in dat Jupiter verliefd op haar is geworden. Daar zit Jupiter zelf achter, want hij wil zijn ziekelijk jaloerse echtgenote een poets bakken. Dat de nimf hier gezongen wordt door een tenor voegt een extra komische noot toe.

De combinatie van dirigent Marc Minkowski en regisseur Laurent Pelly heeft zich al ettelijke keren meer dan bewezen (die Offenbachs alleen al!) en ook hier is dat niet anders. De felle kleuren schreeuwen om aandacht en er gebeurt zoveel dat je ogen tekortkomt.

Ook de zangers zijn meer dan voortreffelijk. Yann Beuron (Thespis, Mercurius) is verleidelijk en Laurent Naouri (Cithérion) is zoals altijd imponerend. Hij beschikt over een komisch talent waar je u tegen zegt en hij beheerst de bühne vanaf het eerste moment dat hij opkomt.

Maar eerlijk is eerlijk: niemand kan tegen Paul Agnew (Platée) op. Wat een prestatie!